‘Opa in Australië haalt per ongeluk verkeerde baby op bij de opvang.’ Dit haalde in de zomer van 2025 het wereldnieuws. Zoiets zou je als pedagogisch professional natuurlijk ten alle tijden willen voorkomen. Maar toch, het is soms ook gewoon lastig om al die namen en gezichten te herkennen. Vooral als je net op een nieuwe groep bent gestart.

Pesten, seksuele intimidatie, agressie, geweld of discriminatie. Op de werkvloer kun je soms met hele vervelende dingen te maken krijgen. Een vertrouwenspersoon zou dan onafhankelijk naar je verhaal kunnen luisteren. We gingen in gesprek met zo iemand. Wat bij haar het meeste wordt gemeld? 'Intimidatie door leidinggevenden en uitsluiting door collega’s.'

Stel je voor: jij bent altijd degene die met de bso-kinderen naar buiten gaat, zelfs als het regent, terwijl je collega, die ook op de groep staat, op die momenten lekker binnenblijft. Zeg je hier iets van, of vermijd je de confrontatie?

De GGD die onaangekondigd voor de deur staat. Voor veel kinderopvangorganisaties een spannend moment, en vaak reden voor klamme handjes. De wereld van de inspecteur lijkt immers soms te botsen met die van de pedagogisch medewerker. Toch hebben ze hetzelfde doel: het bieden van kwalitatief goede opvang aan kinderen. Misschien staan ze dan toch niet zo ver van elkaar af als we meestal denken?

Een krijsende baby, een blokkentoren die met een klap instort of een peuter die zijn frustraties in je oor uitschreeuwt. Voor pedagogisch medewerkers is dit de dagelijkse realiteit. Ze worden vaak blootgesteld aan harde geluiden en dat maakt de kans op gehoorschade groter en kan vermoeidheidsklachten opleveren. Een onvermijdelijk onderdeel van het werk of moeten we de geluidsbelasting serieus nemen?