Door middel van de proeftuin wil Kinderopvang werkt! in kaart brengen hoe contractuitbreiding in de kinderopvang in de praktijk gerealiseerd kan worden.

Proeftuin nodig?

Veel van jullie kunnen zich echter niet voorstellen dat deze proeftuin nodig is. ‘Iedere werkgever in de kinderopvang biedt toch al meer uren aan als de werknemer meer wil werken in deze tijd van personeelstekorten?’, aldus Renske. ‘Lijkt me vrij logisch als ze staan te springen om mensen…’

Ramona: ‘Overal staan ze te springen om mensen en worden er grote contracten aangeboden. Zelfs aan mensen die totaal niet geschikt zijn voor dit werk, maar toevallig ‘iets’ hebben gedaan in die richting. Lijkt me voor de hand liggend dat mensen die meer uren willen draaien, deze toch echt erbij krijgen. Moet daar nou echt een werkgroep/proef voor worden gehouden?’

Marleen: ‘Belangrijk is om aan de kwaliteit van de opvang te denken. Verder denk ik dat iedereen die dat wil al veel extra uren draait. Mensen die dat niet willen hebben daar vast een goede reden voor, dus vind ik het een rare redenatie dat als iedereen maar meer uren draait, de problemen zijn opgelost. Ik hou mijn hart vast als de kinderopvang gratis gaat worden. Dat gat krijgen ze nooit meer dicht.’

Rita geeft echter aan dat het lang niet overal zo is dat je meer uren kunt werken. ‘Bij mijn organisatie heb ik aangegeven meer te willen werken voor een hoger loon, en een collega van mij voor vaste dagen. De organisatie heeft bedankt. Bij mij omdat ze vinden dat wij elk jaar omhoog gaan volgens de cao en van mijn collega wilden ze meer flexibiliteit.’

Genoeg uren

Veel lezers geven ook aan dat ze al aan hun maximaal aantal uren zitten. Zo zit Kims week momenteel al behoorlijk vol. ‘Ik werk op dit moment zo’n 34,5 uur per week verdeeld over vier dagen. En ik volg nog een opleiding voor één dag per week op de Hogeschool Windesheim in Almere. Ik vind vier dagen in de kinderopvang (peutergroep) al zeer intensief. De werkdruk is op dit moment extreem hoog en de werktijden niet superaantrekkelijk. Ik hou van mijn vak, maar vijf dagen is absoluut een no go!’

Bewust minder gaan werken

Ook zijn er medewerkers juist bewust mínder gaan werken, zoals Petra: ‘Ik ben nadat ik corona gehad heb juist minder gaan werken. Voorheen drie dagen op een peutergroep en nu vier middagen bso en in de vakanties twee hele dagen. Qua energie lukte mij de dagen op de peutergroep niet meer, maar de bso is ook superleuk. Dat had ik nooit gedacht. Ik baal er wel van dat meer niet meer lukt, maar ach…’

Andrea: ‘Ik werkte altijd vier dagen. Na de komst van mijn zoontje ben ik drie dagen gaan werken. Mijn droom om meer thuis te zijn en mijn kind op te zien groeien is gelukkig uitgekomen. Heerlijk. Als hij straks wat ouder is, ga ik weer vier dagen werken.’

Het bso-uren-probleem

Ondanks dat veel lezers niet begrijpen dat je momenteel niet meer uren kunt werken tijdens deze tijden van personeelstekort, legt Jennifer een deel van het probleem goed bloot. ‘Ik zou graag meer uren willen werken, maar niet meer dagen. Aangezien ik met mijn opleiding beperkt ben tot werken bij de bso, zou meer werken automatisch meer dagen op het werk betekenen. Liever werk ik bijvoorbeeld drie hele dagen in plaats van vijf middagen.’

Simone geeft dit ook aan. ‘Het grootste tekort is op de bso: dat is inherent aan halve dagen werk. Tenzij je het kan koppelen aan bijvoorbeeld schoolondersteuning of een deeltijdfunctie op het servicekantoor. Maar dat kun je (vraag/aanbod)technisch niet bij iedere bso-vacature doen.’

Medewerker én ouder

Ginger haakt daarnaast een ander deel van het probleem aan: medewerkers die zélf ouder zijn en die ook graag wat tijd met hun eigen kinderen willen doorbrengen. ‘De drie dagen die ik nu werk vind ik prima’, zegt ze. ‘Op de groepen waar ik werk, bij de peuters en op de bso, is er ook een enorme papierwinkel die buiten de groepsuren om gaan. Daarnaast vind ik het ook fijn om mijn eigen kinderen nog te zien. Hoe graag ik ook met kinderen aan de slag ga! Ik doe dat werk met heel veel plezier, maar mijn eigen kinderen brengen me toch het meeste plezier. Wie weet verandert dat als ze niet meer thuis wonen of zelf allemaal een baan hebben. Maar zo af en toe een kopje thee drinken samen na school en het hebben over hun dag, is mij ook heel veel waard.’

Mariska: ‘Nee ik wil niet meer werken, want dat betekent dat mijn vier kinderen ook gebruik moeten maken van kinderopvang/bso en dan werk ik dus voor hun opvang.’

Fysiek zwaar

Ook wordt door veel lezers aangegeven dat het werk fysiek best pittig is, de werkdruk hoog en de dagen lang. Zoals bij Tabitha: ‘Ik werk al ruim 34 uur in vier dagen, en ik vind mijn werk fantastisch, maar meer is niet vol te houden op den duur. We hebben nogal een verantwoordelijkheid – je aandacht kan op een werkdag niet even verslappen – en het is fysiek een zware baan. Volgens mijn fysiotherapeut is ons werk fysiek net zo belastend als dat van een stratenmaker.’

Judith: ‘Het is fysiek best een pittige job, die ik met hart en ziel doe, maar het lijf is er ook nog.’

Leonie: ‘Ik werk 27 uur in drie dagen. En dan soms zelfs meer. Het zijn lange dagen en ik vind het tegenwoordig echt heftig en veel. De druk is zo groot en de groepen zo vol.’

‘Ik zou het wel willen maar niet met deze (te) volle groepen’, aldus Patricia.

En die flexibele dag, dat is voor sommigen ook nog een dingetje. Tamara: ‘Zou best meer uren op papier willen werken, want ik werk er al steeds meer dan op contract. Alleen bij meer uren moet je ook nog steeds meer dagdelen beschikbaar zijn. Dus je flexibele dag. Daar ben ik het nog niet zo mee eens.’

Op het tandvlees lopen

Paulina geeft aan dat veel medewerkers al op hun tandvlees lopen. ‘Misschien ligt het aan het steeds meer verwachten van de pm’ers, maar geen compensatie hiervoor. We verdienen nog net zo veel als toen de kinderen nog gewoon kwamen spelen. Wilde je meer? Dan deed je je kind naar een peuterspeelzaal. Dat wordt onderhand ook van ons verwacht, maar de salarissen omhoog gooien: ho maar. In ruil daarvoor waren wij één van de weinige sectoren die ook gewoon door moesten draaien tijdens corona, maar nergens genoemd werden in dankbetuigingen. Nu lopen we op ons tandvlees mede daardoor. En in plaats van daar naar te kijken, willen ze ons meer laten werken met meerdere kinderen op de groep.’

Tot slot oppert Esther nog een goed pedagogisch punt. ‘Dus meer mensen verdeeld over een groep? Veel wisselingen in hechtproces voor jonge kinderen? Lijkt mij geen optimale oplossing.’