Dat zegt pedagoog Sophie Reijman op blikophulp.nl.

Kinderen met een veilige hechtingsrelatie benaderen hun ouder voor troost en toeverlaat wanneer ze van streek, of moe, of anderzijds kwetsbaar zijn, aldus Reijman. ‘Ze weten uit ervaring dat hun ouder sensitief op hen zal reageren, waarna ze zich weer richten op spel en het verkennen van de omgeving.’

Onveilige hechting

Kinderen met een onveilige hechtingsrelatie kunnen daar echter niet op rekenen. Dat  uit zich in twee mogelijke strategieën.

Kinderen in een vermijdende hechtingsrelatie negeren de ouder. ‘Hoewel metingen laten zien dat ze wel degelijk stress ervaren, keren ze zich niet tot de ouder om de stress te verlichten, maar richten zich vooral op de omgeving.’

Kinderen met afwerende hechting zijn aangedaan door het vertrek van de ouder en laten een sterke behoefte aan contact zien bij de hereniging. ‘Tegelijkertijd weren ze het contact af met boos gedrag, en in hun onbevredigde hang naar de ouder keren ze niet terug naar hun spel.’

Conflictgedrag

Dit alles kan leiden tot gedesorganiseerd hechtingsgedrag, aldus Reijman. ‘Daaronder valt onder meer conflictgedrag. Bijvoorbeeld het benaderen van de ouder met sterk afgewend hoofd, of hard huilen terwijl het kind zich verwijdert van de ouder.’

Ook is ongericht gedrag mogelijk, zoals huilend voorover op de grond gaan liggen. ‘Andere mogelijke uitingsvoermen zijn stereotiep gedrag, zoals het flapperen met de handen wanneer een kind de ouder benadert, angstig gedrag of gedesoriënteerd gedrag. Bij dat laatste kun je denken aan een kind dat bij terugkomst van de ouder blij de onbekende persoon die ook in de ruimte is begint te begroeten.’

Risico ontwikkeling

Een gedesorganiseerde hechting blijkt een risicofactor voor de ontwikkeling van het kind. ‘Deze kinderen hebben onder meer een verhoogd risico om op latere leeftijd agressief of antisociaal probleemgedrag te laten zien.’

Lees het hele artikel op op blikophulp.nl.