Jongens en meisjes: moet je ze sekseneutraal benaderen, zoals hoogleraar Lies Wesseling schrijft, of moet je juist rekening houden met de verschillen? Er is niet één antwoord op deze vraag te geven. Betsy van der Grift schreef het boek ‘Hoera, het is een jongen/meisje!’ waarin ze alle feiten over de biologische verschillen op een rij zet en strategieën aanbiedt om met deze verschillen om te gaan.

We lichten één voorbeeld uit haar boek eruit: ‘Stoeien’.

Wat is de uitdaging

In de waarneming van vrouwelijke opvoeders zullen stoeiende jongens snel opvallen: ‘Gaat dat wel goed? Gebeuren daar geen ongelukken?’ Het is niet altijd makkelijk invoelbaar voor vrouwen dat stoeien voor jongens bijna nooit voor het echie is, maar hooguit een krachtmeting. Een krachtmeting kan bovendien voor jongens essentieel zijn om hun positie ten opzichte van anderen te bepalen. Een soort ‘meten is weten’ is het, voor de jongens onder elkaar. Bij vrouwen en meisjes gebeurt dat onderlinge meten van de rangorde zo anders, dat stoeien daardoor tot misverstanden kan leiden. Vrouwelijke opvoeders denken dat er gevochten wordt, of het stoort ze. Gevolg: zij verbieden het.

Wat willen we bereiken

Fysiek contact tussen jongens moet uitgevoerd kunnen worden volgens hun eigen codes, dat is belangrijk. Bovendien willen wij opvoeders de jongens leren hun kracht verantwoord in te zetten, dus elkaar of waardevolle spullen niet te beschadigen. Nog even over dat laatste: het risico op schaven of wondjes vormt voor veel jongens geen belemmering om te stoeien. Ze nemen deze ‘oorlogswonden’ graag op de koop toe. Als opvoeders doen we er beter aan onze ‘wondvermijdingsbehoefte’ niet te veel aan ze op te dringen. Elke schram is een leerervaring.

Wat gaan we doen

Ruimte geven aan stoeien is maar ten dele een materiële kwestie. Je hoeft echt niet in elke hoek van de kamer een stoeimeter vrij te houden. Veel belangrijker is het, om te begrijpen hoe belangrijk stoeien voor de jongens onder elkaar is.

Leg jezelf regels op als je jongens ziet stoeien:

1 Kijk rustig naar de jongens, gaat het er gelijkwaardig aan toe?

2 Kijk naar de directe omgeving: kan er iets kapot of dreigt er echt gevaar?

3 Laat de jongens merken dat je er bent en dat je oplet.

4 Kijk neutraal: juichen hoeft niet, maar angstig kijken is misschien ook niet nodig.

5 Rond het stoeien af als het nodig is. Markeer dat moment duidelijk.

6 Tot slot: leg direct na afloop in een korte zin uit wat je zag en geef alle ‘partijen’ positieve feedback.

In sommige kinderopvanggroepen is besloten ruimte te maken om te stoeien, ook in materiële zin. Dat kan een belangrijk gebaar naar de jongens zijn, dat hun behoefte wordt erkend.

Meer lezen? Bestel het boek ‘Hoera het is een jongen/meisje‘ van Betsy van de Grift voor € 25,95