Dit jaar bereiken opvallend veel kinderen van onze peutergroep de leeftijd van vier jaar en dat betekent dat we afscheid van ze moeten nemen. De samenstelling van de groep verandert, er komen meer kleintjes, die vanuit de babygroep doorstromen.
Met een liedje ‘Zeg maar dag met je handjes, zeg maar dag’, zwaaien we de vertrekkende kinderen van onze groep, uit. Vaak zijn de traantjes in de ogen van de moeders en in de ogen van de ‘juffen’ niet te vermijden. ‘En laat eens wat van je horen, kom een keertje langs…’ roepen we ze achterna…

Ze spelen Petra en Monika
Het is dan erg leuk als ze dat dan echt doen, als ze langs komen of op een andere manier laten merken dat ze het fijn hebben gehad in ons kinderdagverblijf. Zo mocht ik in de afgelopen week genieten van twee leuke reacties van kinderen die al naar de basisschool vertrokken waren. Toen ik op een ochtend naar mijn werk ging, ben ik de moeder van Anika tegengekomen, die, geloof ik, al drie jaar geleden de peutergroep verliet. Haar kleine broertje zit nu in de babygroep en ik zie soms de moeder en heel af en toe ook Anika zelf. De moeder vertelde dat haar dochtertje nog steeds goed bevriend is met Josje, die ook in onze peutergroep zat. “En weet je, wat ze samen spelen?”, vroeg de moeder. “Ze spelen Petra en Monika na, echt waar!”, zei de moeder. Ontroering en blijdschap voelde ik op dat moment en besefte weer een keer wat voor impact ons handelen heeft op de kinderen.

Een leuk gebaar
Eenmaal binnen gekomen vond ik een stapeltje leuke foto’s. De foto’s van het afscheidsfeestje van Emily. Ze is samen met haar moeder langs gekomen, jammer genoeg niet op mijn werkdag. Ik zie mezelf kleine Emily omhelzen, ik zie mezelf geëmotioneerd het kaartje lezen, met veel waardering voor ons werk. De foto’s heb ik thuis op een tafel uitgestald en ik kijk er met veel plezier naar. Zo’n teken van waardering, een leuk gebaar – dat is precies wat een mens van tijd tot tijd nodig heeft. Ik word dan weer opgeladen en geniet nog meer van mijn werk.