Het is een tijdje geleden dat ik een weblog heb geschreven. En dat ondanks het feit dat ik het nog steeds zo leuk vind om te doen. Maar ik heb, denk ik, een goed excuus – ik ben bezig met het afronden van mijn studie pedagogiek. Het is enerverend, tijdrovend en op bepaalde momenten ook spannend – als ik op een goedkeuring en beoordeling van een deel van mijn scriptie wacht.

Tot nu toe verloopt het goed en volgens schema en ik hoop dan ook dat ik het zo zou kunnen houden! Ik heb de medewerking van alle betrokkenen gekregen, al zijn het nu roerige tijden in de kinderopvang en zijn er allerlei veranderingen gaande.

Het is dan een mooi tegenwicht dat ik op mijn werk kan genieten van de warmte, spontaniteit en de leuke opmerkingen van de kinderen van mijn groep en van ons hele kinderdagverblijf. Als ik na een avondje literatuurstudie ‘s morgens op mijn werk met een dikke knuffel word verwelkomd en de kinderen rennen naar mij toe, valt bij wijze van spreken de vermoeidheid van de vorige avond van mij af. En als we dan liedjes gaan zingen en lekker buiten gaan spelen, kan ik mijn studie even opzij zetten. Het doet me goed om al die kleine hummels te kunnen aanschouwen en begeleiden.

‘Als ik met een dikke knuffel word verwelkomd,
valt bij wijze van spreken de vermoeidheid van de vorige avond van mij af’

Nou, en als er dan ook nog een potje golfen aan te pas komt – wat wil ik nog meer? Al ben ik helemaal geen sportief type, heb ik het toch ‘aangedurfd’ om onze peuters een lesje golf aan te bieden! Een nieuw spelletje voor buiten, dat de ‘grote jongens’ erg interessant vonden. Ze deden zo hun best: Pietertje van mijn groep of Slava uit de oranje groep. Maar ook kleine, drukke, beweeglijke Remi verbaasde me door uiterst serieus en geconcentreerd te werk te gaan.
En het resultaat: blije, vrolijke kinderen en een blije, iets vermoeide, maar ontspannen pedagogisch medewerker. Voor herhaling vatbaar!