In de kring praten we over de dingen, die allemaal moeten gebeuren voor de kinderen naar ons toe komen: wakker worden, douchen, aankleden en ontbijten. Ze mogen allemaal om de beurt vertellen wat ze die ochtend gegeten hebben. Natuurlijk komt het bakje gele vla van Tim langs, de boterham met salami van Nicole en ook de pasta wordt weer rijkelijk op het brood gesmeerd.

Tom heeft ook ontbeten: een wit brootteham. “Lekker Tom!’ “Mamma heeft ook een wit brootteham ge-eten!” “Dus lekker samen een witte boterham gegeten!”vat ik het ontbijt even samen, maar er volgt nog meer: “Pappa heeft ook een wit brootteham ge-eten” Hij schuift wat naar voren op zijn stoel. Ik ken het gezin van Tom en weet dat er nog een paar “wit broottehammen”zullen volgen. En ja hoor onverstoorbaar vervolgt hij het spannende relaas van zijn ontbijt:”Jeroen heeft een wit brootteham ge-eten. Bram heeft een wit brootteham ge-eten`…….”

“En wat zat er op die witte boterham, Tom?” “Nou, soep!” Hij gooit de zondagse lunch en het ontbijt van de maandagochtend gemakshalve maar gewoon op een grote hoop! “Mamma ook soep?” Ik verwacht opnieuw een hele opsomming maar hij vindt dat’ie wel genoeg gezegd heeft. Hij schuif weer naar achter op zijn stoel. Zo, hij heeft nog nooit zoveel gezegd!

We zijn al ettelijke belegde boterhammen verder als Tom terugkomt op het ontbijt van de afgelopen ochtend: “Kaas!” “Dus jij hebt lekker een wit boterhammetje met kaas op vanmorgen?” Soms ben ik best wel snel van begrip.

“Ja, en mamma………”

Het duurt die ochtend lang voor we uit de kring kunnen!