Voor het eerst naar de peuterspeelzaal is een heftige gebeurtenis. Voor het kind en de ouders. Zeker als het het eerste kind is. Julia is het tweede kind en moeder is al behoorlijk door de wol geverfd en heeft alle vertrouwen in ons. Met haar eerste kind verliep het allemaal heel moeizaam maar het kwam uiteindelijk toch goed. Ze kwam graag en voelde zich veilig.

Wij hoorden Julia al aan komen. Ze wilde haar jas niet uitdoen, haar beker niet op de kar zetten en al helemaal niet met de kindjes spelen. Zij koos voor de rode stoel van de juffen. Vlak bij de deur, lekker hoog dus een goed overzicht over de menigte. Van ons wilde ze niks weten. Als wij het maar waagden in haar buurt te komen draaide ze haar hoofd weg en sloot haar ogen. Wij zijn ook heel eng! De eerste morgen is zij niet van de stoel af geweest.
De tweede keer mocht ik haar al wel van haar moeder over nemen maar na het zwaaien wees ze naar de stoel: dat was haar plek! Ook die ochtend is zij niet van haar stoel afgekomen maar ze draaide niet langer haar hoofd weg als zij ons zag. Toch niet zo eng, kennelijk! De derde keer begon ze weer op de stoel. Af en toe ging ik eens bij haar buurten. Ik legde een blaadje neer en een pen en zei dat ze best mocht tekenen als zij dat wilde. Tekenen met de pen van de juf. Danielle kwam er ook eens bij kijken en toen ik even later langs liep waren ze allebei aan het tekenen. Ze had niet alleen het blaadje vol getekend ook haar handen en haar neus. Ik zei dat ze een prachtige tekening had gemaakt en vroeg of ze het goed vond dat ik hem op een groot roze blaadje zou plakken. Roze, het was een schot in de roos. Ik pakte de lijm en een kwastje maar dat was een brug te ver. Ik moest plakken maar ze wilde wel samen met mij de kwast vast houden.

En ineens was de stoel leeg! Ik vond haar terug in de poppenhoek, rommelend met de pannen en toen riep ze mijn naam luid en duidelijk:”Marion!”
Het zal helemaal goed komen met Julia. De stoel zal steeds vaker leeg blijven. Het heeft gewoon even tijd nodig.