Deze week antwoordde minister Asscher op Kamervragen: ´Ik vind het belangrijk dat ouders in staat zijn te blijven werken. Hiervoor is kwalitatief goede en financieel toegankelijke kinderopvang essentieel.´ Dit lijkt een antwoord waar de kinderopvang zich gelukkig mee mag prijzen. Wat is dan het addertje onder het gras? Dat zal ik u zeggen.
Zolang we in Nederland kinderopvang enkel en alleen beschouwen als een arbeidsmarktinstrument, in plaats van als een pedagogische voorziening voor kinderen, zal ook in de afwegingen alleen meegenomen worden of de arbeidsparticipatie terugloopt of niet. Blijven ouders beiden evenveel uren werken? Dan is er niks mis met het beleid!
En dat is op z´n minst kortzichtig!
Ja, ouders zien zich genoodzaakt om hun opvangbehoefte anders te gaan invullen. Drie dagen kinderopvang wordt ze simpelweg te duur. Dus zie je uiteenlopende regelingen: variërend van dagje opa en oma, dagje ruilen met buurvrouw, een ochtend peuterspeelzaal en dan nog een dag kinderopvang tot drie dagen opa-en-oma. Veel onrust in het leven van werkende ouders, maar nog veel meer onrust in het leven van kinderen, want overal zijn andere regels. En een zware last op de schouders van veel grootouders, die met alle liefde willen inspringen in noodsituaties, maar nooit hebben kunnen voorzien, dat zij op hun 60ste weer structureel en noodgedwongen in de luiers zouden zitten!
‘We zien de opa´s en oma´s van nu wel stinkend hun best doen om al die gaten dicht te rennen, maar hoe houdbaar is dat?’
En wat als oma ziek is, als opa en oma een weekje samen op stap willen of naar een begrafenis moeten? Stress! We steken miljoenen in VVE-programma´s, we kijken met jaloerse blikken naar de kinderopvang in Scandinavische landen en intussen breken we de voorziening die we met veel inspanningen -en na een enorme inhaalslag- hebben opgebouwd weer net zo vrolijk af! Kortzichtig!
Bovendien… we zien de opa´s en oma´s van nu wel stinkend hun best doen om al die gaten dicht te rennen, die vallen tussen de praktijk en de theorie van minister Asscher, maar hoe houdbaar is dat? Socioloog Van Tilburg waarschuwt toekomstige ouders al om niet te veel te vertrouwen op de grootouderopvang. Meestal is opvang nodig als de grootouders rond de 60 zijn. De toekomstige grootouder van rond de 60 zal zelf nog volop aan het arbeidsproces (moeten) deelnemen en dus niet in staat zijn om deze rol op zich te nemen. Opnieuw kortzichtig!
De uitgaven die we in Nederland collectief doen aan gezinnen, staan niet in verhouding tot wat omringende landen doen. Zelfs in economisch zware tijden, zouden we met elkaar al naar de langere termijn moeten kijken. Alle kinderen drie dagen naar de kinderopvang, waardoor rust, ruimte en regelmaat in het leven van jonge kinderen komt en daardoor in het leven van hun werkende (groot)ouders. Ik hoop het nog mee te maken!
