Met stijgende verbazing heb ik gekeken naar Debat op 2 op 2 januari! Hoe lang moeten vrouwen zich in Nederland nog verdedigen over het feit dat ze èn kinderen hebben èn blijven werken? En hoelang moeten ze dan nog bewijzen dat hun kind toch echt niks tekort komt? Dat ze gewoon fantastische ouders kunnen zijn die hun kind met liefde en aandacht opvoeden. Waarom is dat in alle landen om ons heen al zeker een generatie lang geaccepteerd en blijven we hier maar hangen bij het aanrecht?
Begrijp me niet verkeerd: ik vind dat onze kinderen recht hebben op de meest liefdevolle zorg. Kinderen verdienen het om met liefde omringd te worden, zodat ze kunnen groeien en bloeien! Ik ben er alleen niet van overtuigd dat tussen vier muren met een moeder thuis de enige manier is waarop dit kan. Nee, ik ben er niet van overtuigd dat dit de manier is om kinderen optimaal gelukkig te maken, laat staan hun moeders!
‘En hoelang moeten ze dan nog bewijzen dat hun kind toch echt niks tekort komt?’
“It takes a village to raise a child”, zo luidt het van oorsprong Afrikaanse gezegde dat veel wordt aangehaald door pedagogen. En zoals De Vreedzame school verwoordt: “die ‘village’ bestaat niet meer in een tijd waarin allerlei sociale verbanden zijn vervaagd, en waarin kinderen opgroeien in een geïndividualiseerde samenleving.” Het wordt tijd dat we met elkaar vooruit kijken naar andere verbanden die passen in onze tijd en die ouders ondersteunen in hun opvoedende rol!
Ik had me verheugd op dit Debat van 2 januari. Heel optimistisch had ik gedacht dat er nu eindelijk eens een doorbraak zou komen in ons denken en praten over kinderopvang. En aan Pauline Schellart (Kanteel) en GjaltJellesma(BOinK) heeft het ook echt niet gelegen. Trouwens, de meeste vrouwen (!) in de zaal hadden een geëmancipeerde en genuanceerde mening. Er waren -helaas weinig succesvolle- pogingen om het debat te verbreden en de pedagogische meerwaarde van kinderopvang in te brengen of het belang van economische afhankelijkheid van vrouwen! Maar presentator Arie Boomsma had al bedacht hoe hij zou eindigen en dat was met het beeld van alle zielige kindertjes van wie de ontaarde moeder er niet genoeg voor ze was. Jammer; wat een gemiste kans!
