Ook kinderen van Turken die naar Nederland komen zouden naar de voorschool moeten en hun ouders zouden moeten worden verplicht tot het volgen van een inburgeringscursus. De voorschool zou geen optie moeten zijn maar een verplichting. Een dergelijk maatregel zou eventueel kunnen worden ingevoerd in 2020 als gemeenten verantwoordelijk worden voor de inburgering.
Kinderen mogen niet vergeten worden
Achter de mooie boodschap dat kinderen van inburgeraars in het hele traject niet vergeten mogen worden, liggen argumenten die de achterban van CDA en VVD zeker zullen aanspreken. Met uitspraken als ‘anders maken we hele generaties afhankelijk van voorzieningen waarvoor werkenden betalen’ en ‘een bovenmatig aantal nieuwkomers belandt in de bijstand’ worden nieuwkomers (en indirect ook kun kinderen) nog voor dat ze überhaupt aan hun inburgering zijn begonnen neergezet als profiteurs. Gelukkig zijn er voldoende, eerlijk feiten en argumenten die het verplichten van de voorschool voor kinderen van inburgeraars te kunnen onderbouwen. Doordat er thuis meestal geen Nederlands wordt gesproken, beginnen deze kinderen vaak met een achterstand. ‘Zo worden achterstanden overerfbaar’, aldus VVD-Kamerlid Becker. In de voor- en vroegschoolse educatie leren kinderen spelenderwijs de Nederlandse taal en kunnen zij eventuele achterstanden inhalen en een goede start maken op de basisschool.
Aandacht voor kinderen van inburgeraars is goed maar daar horen wel de juiste argumenten, toegankelijke voorzieningen en de nodige afstemming bij.
Statushouders die aan een inburgeringscursus beginnen, worden er via het consultatiebureau op gewezen dat hun kinderen naar de voorschool kunnen. Echter er is geen verplichting en er is meestal ook geen goed zicht op of er werkelijk gebruik wordt gemaakt van de educatieve, gemeentelijke opvang voor 2- tot 4-jarigen. Ouders kiezen er waarschijnlijk niet bewust voor om geen gebruik te maken van de voorschool, maar zijn niet goed op de hoogte of krijgen het in de praktische zin niet voor elkaar. Dit kan verschillende oorzaken hebben. De mate en kwaliteit van de begeleiding van statushouders is per gemeente verschillend waardoor kinderen tussen de wal en het schip vallen. Daarnaast zijn voorscholen vaak alleen in de ochtend open. De openingstijden matchen niet altijd met openingstijden van de taalschool. Wanneer ouders meer opvang nodig hebben, worden deze kinderen soms opgevangen door familie of geplaatst op de regulieren hele dagopvang. Ouders maken dan geen gebruik van de VVE-indicatie. Wanneer cursussen vanaf 2020 persoonlijker zouden worden toegesneden op de nieuwkomer, zou er dus ook rekening gehouden moeten worden met het voorschoolse aanbod voor jonge kinderen. Overzicht en samenwerking op dit vlak is van groot belang.
Aandacht voor kinderen van inburgeraars is goed maar daar horen wel de juiste argumenten, toegankelijke voorzieningen en de nodige afstemming bij. Daar zou dan ook de verplichting moeten liggen. Gemeenten, JGZ en aanbieders van inburgeringstrajecten zouden er goed aandoen elkaar te vinden en er voor te zorgen dat alle kinderen van nieuwkomers, en zeker de groep van van 0 – 4 jaar, in beeld komen en de juiste zorg en aandacht krijgen. Daarvoor hoeven we niet te wachten tot 2020.
Lees het vorige blog van Kirsten Fröhlich: Wie in de kinderopvang op de groep met kinderen werkt, krijgt niet alleen te maken met ouders die ideeën en wensen hebben over hoe jij je werk doet, maar ook met een manager of leidinggevende en vanaf januari met een pedagogisch coach. Lees meer
