Natuurlijk doen we wel pogingen. Daar ligt het niet aan. De mindfulnesstrainingen en yogalessen zitten in januari altijd stampvol. Toch lukt het ons als volwassenen maar niet om daadwerkelijk te focussen op dat wat we echt belangrijk vinden. Hoe komt dat toch?
Voor het antwoord op deze vraag hoef je alleen maar naar kinderen te kijken. Zij hebben duidelijk veel minder moeite met die focus. En hoe jonger ze zijn, hoe beter ze dat afgaat. Dat komt omdat jonge kinderen continu in het hier en nu leven. Ze zijn heel mindful, denken nog niet voor- of achteruit. Het gaat ze echt om hun huidige ervaring en daar kunnen wij veel van leren. Het enige wat we hoeven te doen, is tussen hen in gaan zitten en om ons heen kijken. Baby’s en dreumesen zullen al snel over je heen gaan kruipen en lopen. Ze zullen naar je kijken en aan je kleding en haar gaan zitten. Peuters en kleuters zullen je vragen met hen mee te spelen, boekjes te lezen of te zingen. Zij zullen je een rol in hun spel geven. En voor je het weet, zit jij dan met een ‘Bob de Bouwer’-helm op in de poppenhoek een kopje thee te drinken.
‘Van alle kanten komen prikkels binnen en onze smartphone leidt ons continu af met appjes en pushberichten’
Ik heb het vaak zien gebeuren: een volwassene die binnen een paar minuten glimlachend opgaat in het moment. Geen meditatieworkshop of retraite kan daartegenop. Het mooie is bovendien dat niet alleen wij onthaasten en ontstressen. Ook kinderen voelen zich erdoor gezien en erkend. Ze genieten samen met jou en zullen, als het vaker gebeurt, dat fijne gevoel koppelen aan jou als persoon. Dus als wij meer bewust gaan genieten van de kleine momenten, dan wordt alles meer ontspannen en makkelijker. Ook als we druk zijn. En dat zijn we nu eenmaal, thuis en op het werk. Want van alle kanten komen prikkels binnen en onze smartphone leidt ons continu af met appjes en pushberichten. Terwijl het zó belangrijk is aandacht te besteden aan dat waar we echt gelukkig van worden: oprecht menselijk contact.
Mijn goede voornemen voor dit jaar is dan ook om mijn telefoon wat vaker weg te leggen en goed naar de kinderen om mij heen te kijken. En dat wens ik jou ook toe. Dan volgt de rest vanzelf.
Simon Hay werd enigszins teleurgesteld toen hij het regeerakkoord van A tot Z doorlas en eindelijk bij het hoofdstuk ‘Onderwijs’ was beland. ‘Nu weet ik het zeker: kinderopvang zal als zodanig niet genoemd worden als ontwikkelinstrument voor kinderen.’ Lees zijn vorige blog
