Negeren of bij je nemen?

Isaac is een jongentje dat constant in jouw nabijheid wil zijn. Als je even wegloopt, of met andere kinderen bezig bent, dan begint hij te jengelen. Je biedt hem zoveel mogelijk troost en nabijheid, want dan heeft hij het enorm naar zijn zit. Dit kan alleen niet de hele tijd, want je hebt nog andere kinderen die recht hebben op je liefde. De groep vraagt steeds meer aandacht, want die worden ook onrustig van het jengelen, wat ondertussen is overgegaan in schreeuwen. Hoe ga jij om met deze situatie? Negeer je het huilen of geef je toch toe en neem je Isaac bij je? Negeren klink logisch, want dan houdt het misschien vanzelf op. Je hebt ook niet de ruimte, tijd en aandacht om continu met Isaac bezig te zijn. Het nadeel van negeren is dat je dit constant vol moet houden. Het vergt veel energie voor jezelf, Isaac en de rest van de groep. Hem bij je nemen is dan vaak de volgende stap, omdat je hem toch graag wilt helpen. En dit is het enige wat werkt. Maar is dit wel zo?

Liefdevolle houding

Kiezen tussen deze twee uitersten is een te snelle reactie. Dit zorgt er namelijk zelden voor dat het jengelen, schreeuwen of de onrust op de groep opgelost wordt.  Stel dat je jezelf eens helemaal de ruimte geeft om de conclusie te trekken (en tegen Isaac te zeggen); ‘Ik zie dat je het zo moeilijk hebt, hoe kan ik jou nu het best helpen? Deze lege ruimte en stilte zorgt ervoor dat je je even helemaal inleeft wat Isaac nodig heeft. Dit animatiefilmpje laat goed zien wat deze liefdevolle houding, oftewel empathie inhoudt. Jouw volledige aandacht voor het jengelen, al is het ‘maar’ voor 10 seconden, maakt de situatie vaak wel beter. Stel jezelf dan eens de vraag; ‘Als ik Isaac was, wat heb ik dan nodig?’

Behoefte achter gedrag

Nadat we onszelf deze vraag bij Isaac hadden gesteld, zijn we erachter gekomen dat hij een grote behoefte heeft aan rust en overzicht. Als de papa’s en mama’s met de kindjes binnenkomen dan ervaart Isaac te veel prikkels. Hij kan dan niet meer stoppen met huilen en het bij je nemen lijkt dan de enige optie. Maar het hielp hem enorm als hij bij binnenkomst even met zijn knuffel bij papa of mama op schoot mocht zitten. Daarna mocht hij de knuffel naar bed brengen. Hij zette dan een muziekje aan. Natuurlijk moest hij dan goed luisteren bij de babyfoon of de knuffel wel stil was. Dit deed hij aan tafel, waar hij ook nog eens overzicht had over de gehele groep. Als hij bij zijn knuffel wilde kijken, mocht dat. Dit spel was voor Isaac de gouden sleutel.

Aandacht als derde optie

Natuurlijk is geen enkel kind zoals Isaac. Ieder jengelend kind heeft anderen behoeften en heeft iets anders van jou als pm’er nodig. Wel kom ik elke keer tot de conclusie dat een stapje terugnemen essentieel is. Echt aandacht hebben voor de behoeften van kinderen en dus volledig inleven wat ze van je nodig hebben, doet wonderen.

Herken jij ook die hectische dagen op de groep, waarin je ontzettend hard werkt om alles te managen op de groep? Door een extra rustmomentje in te lassen, ben je nog beter in staat om in te spelen op je eigen behoeften en die van de kinderen. Lees meer in de vorige blog van Sanne