Artikel bewaren

Je hebt een account nodig om artikelen in je profiel op te slaan

Login of Maak een account aan
Reacties0

Blog Samir Bashara – Zo kom je tot echte vernieuwing in de opvang

Lief Den Haag, een kernvraag die beleidsmakers zichzelf continu moeten blijven stellen: hoe zouden wij de wereld inrichten wanneer wij vandaag opnieuw mochten beginnen? Want alleen dan komen we zo af en toe nog eens tot echte vernieuwing. Nietwaar? Precies.
Blog-Samir-Bashara-Zo-kom-je-tot-echte-vernieuwing-in-de-opvang

Pas dat nu eens toe op – noem een dwarsstraat – ons landschap van pedagogische voorzieningen. Stel je eens voor dat we dat van de grond af opnieuw zouden mogen opbouwen. Naar de inzichten van vandaag.

Stel… Zouden we dan:

  1. alles weer inrichten zoals het nu is?
  2. ‘het kind’ nu eens écht ‘centraal’ stellen en komen tot een geïntegreerd, multidisciplinair aanbod dat antwoord geeft op de maatschappelijke vragen van vandaag en morgen, waarbij kansen en ontwikkeling van kinderen op alle relevante terreinen aan bod komen, met maatwerk als uitgangspunt?

Voordat je antwoord geeft, effe een paar dingen:

De afgelopen jaren zijn er grote stappen gezet in het koppelen van onderwijs, kinderopvang / bso, jeugdzorg en kinderwerk.

De afgelopen jaren zijn er grote stappen gezet in het koppelen van onderwijs, kinderopvang / bso, jeugdzorg en kinderwerk. Waar dat een decennium geleden nog vrijwel overal in het land los van elkaar werd aangeboden, is het vandaag de dag echt anders.

Er is veel meer aandacht voor onderlinge nabijheid, ‘warme overdracht’ en werken in multidisciplinaire teams (liefst onder integrale leiding) vanuit één samenhangende pedagogische benadering.

Goed nieuws toch? Ja! Niks meer aan doen toch?

Het is niet dankzij, maar vooral ondanks landelijk beleid dat deze ontwikkelingen plaatsvinden.

Nou…  Toch maar wel. Want het is niet dankzij, maar vooral ondanks landelijk beleid dat deze ontwikkelingen plaatsvinden. Wist je bijvoorbeeld dat:

  • het fenomeen ‘IKC’ volgens de wet niet bestaat?
  • diezelfde wet het nog altijd in feite niet toelaat al dat aanbod vanuit één organisatie te leveren?
  • omdat we per veld volstrekt verschillende en zelfs tegenstrijdige toetsingskaders hanteren, zowel fysiek als inhoudelijk?
  • financieringsstromen sterk uit elkaar lopen, wat samenwerking én toegankelijkheid gigantisch in de weg staat?
  • de vooropleidingen van professionals nauwelijks zijn afgestemd, laat staan geïntegreerd?
  • je als volwaardig IKC de grenzen van de wet moet opzoeken en eigenlijk zelf geregeld moet overschrijden om ontwikkelingen waar te kunnen maken die in zo’n beetje alle betrokken sectoren worden omarmd, inclusief de VNG?

Dingetje hè? Moesten we eens wat aan doen.

De inrichting van ons voorzieningenlandschap stamt van tussen de 20 tot bijna 150 jaar geleden.

De inrichting van ons voorzieningenlandschap stamt van tussen de 20 tot bijna 150 jaar geleden. Huh? Ja. De wijze waarop nog altijd het grootste deel van ons primair onderwijs wordt georganiseerd, is in essentie niet meer veranderd sinds de vroeg-industriële tijd. Jeugdzorg en kinderopvang zijn ondertussen al decennia lang speelbal van fundamentele stelselwijziging na fundamentele stelselwijziging, zuchtend onder de aan hun opgedrongen marktwerking. En daar genieten wij als gemeenten ook heerlijk van mee.

De doorgeslagen verkokering en vermarkting van voorzieningen die daar in essentie niet geschikt voor zijn, hebben geleid tot een volstrekt onlogische infrastructuur, waarin het voor betrokken professionals schier onmogelijk is geworden om optimaal geïntegreerd aanbod te creëren. Omdat zij van gekkigheid niet meer weten waar ze het zoeken moeten in het woud van de woekerende bureaucratie. Omdat die verkokering en infrastructuur eenvoudigweg té veel barrières opwerpen tegen innovatie en creativiteit. In die uitzonderlijke gevallen waar het tóch lukt, is dat te danken aan de absolute volharding van één of enkele van diezelfde professionals, gecombineerd met een min of meer toevallig samenstel van overige succesfactoren. En dus het lef om de grenzen van de regels op te zoeken.

Tijd voor een aantal serieuze stappen in het volgende regeerakkoord.

Het wordt nu echt tijd om daar iets aan te doen, Den Haag. Tijd voor een aantal serieuze stappen in het volgende regeerakkoord. En daarbij is ‘tijd’ in de letterlijke zin misschien wel het perfecte begin. Ervaring leert ons namelijk iets interessants: wanneer professionals in elkaars buurt komen, over voldoende middelen beschikken en de ruimte en tijd krijgen om buiten de zo diep gebaande paden te treden, gaan zij in veruit de meeste gevallen vanzelf de goede dingen doen. Een beperkt aantal uren algemeen toegangsrecht in het voorschoolse (0-4 jaar) of buitenschoolse (4-12 jaar) domein, is voldoende om letterlijk en figuurlijk de ruimte te scheppen voor een kettingreactie aan pedagogische vernieuwingen. Gewoon, in de praktijk. Huub huub, Barbatruuc. Tijd zorgt voor ontwikkeling, omdat mensen zichzelf dan de vraag weer kunnen gaan stellen: ‘hoe zouden wij de wereld inrichten wanneer wij vandaag opnieuw mochten beginnen?’

Kortom, stop eens met de tijd nemen en begin hem eens te geven. Doen wij de rest.

Ik wens je wijsheid.

 

Samir Bashara
Samir Bashara is wethouder voor GroenLinks in Hoorn en maakt deel uit van de kopgroep Wethouders bij PACT voor Kindcentra. Hij heeft onderwijs en jeugdbeleid in zijn portefeuille en speelde een rol in de vooruitstrevende positie van Hoorn bij de ontwikkeling van IKC’s en het IKEC. Waar hij voor staat: een geïntegreerd onderwijs- en jeugdvoorzieningenstelsel van wereldklasse.

Geef je reactie

Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn. Heb je nog geen account, maak dan hieronder een account aan. Lees ook de spelregels.