Het is weer vakantie, wat betekent dat alles een beetje anders loopt dan normaal. Er zijn veel invallers in huis, waardoor je als vaste medewerker extra goed moet opletten. Met veel baby’s op de groep, allen met een ander schema, is dit af en toe wel eens lastig. Normaal kan het al ingewikkeld zijn om alle aandacht te verdelen, maar in deze periode is dit nog iets lastiger. De grote kinderen moeten vaker even wachten, en als je het mij vraagt is dit soms té vaak.
“Romy, ik wil kleien” Dat gaat nu even niet lieverd, met alle baby’s op de grond. “Romy, wil je deze prinsessenjurk aan doen” Ik ben even een flesje aan het geven, misschien kunnen jullie elkaar proberen te helpen? “Romy, wil je een boekje voorlezen” als ik Bram een hapje heb gegeven zal ik het doen”.
‘Mijn eigen gevoel zegt vaak dat ik er niet genoeg voor iedereen kan zijn’
Zo kan ik nog wel een aantal voorbeelden noemen die vandaag zijn voorgevallen. Ik vind dit het lastigste van het werken in de kinderopvang. Aan het einde van de dag wil ik dat elk kind genoeg aandacht heeft gekregen en elk kind met een fijn gevoel naar huis gaat. De meeste kinderen redden zich prima, en eigenlijk zie ik elk kind vrijwel altijd lachen en genieten, maar mijn eigen gevoel zegt vaak dat ik er niet genoeg voor iedereen kan zijn.
Het werken op een verticale groep is leuk. Leuk omdat ik van alle leeftijden kan genieten en leuk omdat de kinderen erg veel van elkaar kunnen leren. Ik doe dit werk dan ook al 12 jaar met enorm veel plezier. Toch kan ik niet wachten op de komst van de babygroep op mijn locatie. Niet omdat ik baby’s niet leuk vind, integendeel, maar juist omdat ik zeker weet dat er meer gerichte activiteiten aangeboden kunnen worden en alle leeftijden een stuk meer aandacht kunnen krijgen, en dat is wat we willen, nietwaar?
In haar vorige blog stond Romy even stil bij de vaak hilarische kindergesprekken die ze de hele dag door opvangt. Kinderlogica heet dat. En het is voor Romy één van de vele krenten in de pap als ze aan het werk is. Lees haar vorige blog hier
