Dit intrigeert mij. Auto’s kosten geld, maar mensen weten niet hoeveel en blijven auto rijden. Kinderopvang kost geld, maar mensen weten niet hoeveel en zoeken naar alternatieven zonder dat ze zich goed verdiepen.

Ik dacht altijd: het probleem is dat we niet duidelijk kunnen communiceren wat het kost. Want bij 2 kinderen kost het voor de ene ouder gemiddeld NETTO ca.€0,50 per kind per uur en voor de ander gemiddeld € 4,30 per kind per uur (dat laatste bij een inkomen van €171.540,-).

Ik zeg absoluut niet dat het niets is. Als moeder van vier kinderen weet ik als geen ander dat de kosten van kinderopvang hoog zijn. Om mij heen zie en hoor ik vaak genoeg dat het leven van gezinnen op dit moment vaak puzzelen is: hoe krijgen we het allemaal rond?

Wat me wel verbaast is de irrationaliteit van de keuzes van sommige mensen.

‘De auto staat kennelijk niet ter discussie en met ons kostbaarste bezit rommelen we behoorlijk aan’

Als twee hoogopgeleide mensen met een goed gezinsinkomen er bijvoorbeeld voor kiezen een au-pair voor de kinderen te laten zorgen: een jong meisje uit een ander land, zonder kindgerichte opleiding, met weinig/geen ervaring met kinderen, die de taal niet/nauwelijks spreekt. Je kent haar niet voor ze komt en toch vertrouw je haar je kostbaarste bezit toe.

Of zie ik dat verkeerd? Is de auto ons kostbaarste bezit?

Het zit ‘m dus zeker niet in een rationele afweging van de kosten. Waarin dan wel?

In Nederland zien we kinderopvang nog steeds niet als investering. En dat is het wel degelijk: als je kijkt naar de (tijdelijke!) kosten in relatie tot het verdienpotentieel van een ouder in zijn/haar gehele leven én als je kijkt naar de ontwikkeling van kinderen.

Gelukkig zijn er ook ouders die weten waar ze het over hebben, omdat ze klant zijn. Neem de moeder die een ingezonden brief stuurde aan het Parool met de titel ‘Kinderopvang brengt veel goeds’. Laten we met zijn allen de toegevoegde waarde van kinderopvang blijvend laten zien.