Ik begrijp dat wel. We willen graag alles dubbelchecken en vooral niemand beschuldigen. En als je denkt de enige te zijn die zich zorgen maakt, kun je aan het twijfelen raken: ‘Misschien zie ik het niet goed’. We hebben allemaal de neiging om onze eigen intuïtie weg te rationaliseren.

Terwijl onze intuïtie een krachtig kompas kan zijn.

Misschien herken je dit: een kind vertelt je iets of je ziet iets bij het kind waardoor je een knoop in je buik krijgt of er gaan alarmbellen af. Veel professionals denken dat dit onvoldoende is om actie te ondernemen. We hebben geleerd om alles eindeloos te wikken en te wegen. En dat we alleen iets kunnen met harde feiten. Maar dat is niet waar. Sterker nog: alles start met intuïtie en de onderbouwing komt daarna pas.

Het komt vaak voor dat ik training geef aan professionals en dat meerdere collega’s zorgen hebben over hetzelfde kind. Ze blijken dit niet van elkaar te weten en komen hier gedurende de training achter. Ze wisten dit niet van elkaar omdat ze allemaal twijfelden aan hun eigen bevindingen en het dan dus maar niet deelden – met alle gevolgen van dien.

‘Neem je zorgen, je eigen waarnemingen en het kind serieus’

Als jij je, om wat voor reden dan ook, zorgen maakt over een kind: doe er dan iets mee. In dit stadium is het namelijk absoluut nog niet aan de orde dat je een sluitend verhaal nodig hebt of ondersteunende bewijslast. Sterker nog, de meeste professionals zijn niet eens in de positie dat ze hoeven te bewijzen wat er precies aan de hand is. Het gaat gewoon om een kind of gezin met een verhaal dat gehoord en/of gezien moet worden en dat je handelt. Maak je je zorgen over een kind? Handel en probeer dat wat je opmerkt feitelijk te maken.

Hoe ziet zo’n feitelijke waarneming eruit?

“Ik maak me de laatste tijd zorgen over Martine van 9 jaar. Ze ijsbeert vaak tijdens het spelen op het plein tijdens de BSO en daarmee bedoel ik dat ze vaak heen en weer loopt op het buitenplein, ze friemelt met haar handen en vingers en wiebelt regelmatig haar benen als we in de kring zitten.”

Het kan zijn dat er helemaal niets aan de hand blijkt te zijn, en dat zou natuurlijk mooi zijn. Maar het kan ook zijn dat jij de eerste persoon bent die een zorgelijke situatie opmerkt. Waardoor er nu eindelijk een balletje kan gaan rollen. En dat begint bij jouw onderbuikgevoel. Dus neem je zorgen, je eigen waarnemingen en het kind serieus.

Wat kun je nog meer doen?

Deel je zorgen. Dat kan met het kind, maar ook met collega’s of de verzorgers van het kind. Vraag eens rond bij andere professionals binnen of buiten je eigen organisatie. Vertel wat je zorgen zijn. Maak een lijstje met je zorgen en schrijf erbij welke gevoel betreffen en welke zorgen feitelijk/objectief zijn. Doe dit samen met de getrainde aandachtsfunctionaris huiselijk geweld en kindermishandeling van jouw organisatie of je collega aandachtsfunctionaris huiselijk geweld en kindermishandeling als je dit zelf bent. Vraag om advies.

Natuurlijk kun je ook altijd Veilig Thuis (0800-2000) bellen, waar ze je kunnen adviseren over de te nemen stappen. Ook kan Veilig Thuis je helpen om je intuïtie om te zetten in meer heldere signalen en feiten.

Naomi maakte een video over dit onderwerp: