Die zoektocht vind ik zowel uit praktische overwegingen, als vanuit visie, interessant. Praktisch, door maatschappelijke ontwikkelingen als de arbeidsmarktkrapte en de ambitie om te komen tot (nagenoeg) gratis kinderopvang. En meer idealistisch omdat onze organisatie, waar welzijn en kinderopvang samenkomen, vanuit ABCD (Asset Based Community Building) werkt.

Verbinding ouderkringen en community building?

Ouderkringen bieden onze sector een mooi aangrijpingspunt voor community building. In ABCD wordt iedere activiteit beschouwd als een ontmoetingskans. Als mensen elkaar ontmoeten kan van het een het ander komen en gaan er balletjes rollen. Als mensen elkaar in de ouderkringen letterlijk en figuurlijk ‘zien’, wordt het sociaal weefsel in een buurt steviger. Tussen die ouders kan van alles ontstaan. Daarom wil ik graag het pad dat ik in de vorige blog ben ingeslagen, verder met jullie verkennen. En dan stuit je onderweg direct op iets waar wij in de sector pal voor staan: kwaliteit. ABCD is aanvullend op elkaar werken. De buurt doet wat de buurt zelf kan en wil doen, beroepskrachten, zoals onze pedagogisch medewerkers, werken daar aanvullend aan. Hoe kunnen kinderopvangorganisaties en pedagogisch medewerkers, vanuit deze gedachte, een bijdrage leveren aan de ontwikkeling van bijvoorbeeld ouderkringen? Met oog voor kwaliteit zoals we die als sector voorstaan? En die het fundament vormt voor de herziene Beroepscode kinderopvang?

Wat zijn de mogelijkheden binnen de beroepscode?

In de Beroepscode staan nieuwe ethische dilemma’s. Die hebben soms te maken met personeelstekort dat kan leiden tot de ongewenste situatie dat pedagogisch medewerkers alleen op de groep komen te staan. Over hygiëne en ruimtegebrek, waardoor kinderen soms in de keuken verschoond worden. Maar ook over nieuwe collega’s die fris en energiek, met veel nieuwe ideeën binnenkomen. Ideeën die niet altijd realistisch zijn of waar, in de hectiek van het werk, letterlijk of figuurlijk geen ruimte voor is. Over het kunnen delen van informatie over een kind met andere instanties. Het zijn pittige dilemma’s die raken aan de kwaliteit die je samen wilt leveren. Stel nu dat ouders zelf, in ouderkringen, opvang gaan verzorgen. Als ouders een rol zien voor aanvullend werkende beroepskrachten, dan krijgen de ethische dilemma’s een nieuwe dimensie. Dat heeft alles te maken met het vrijwillige karakter van de ouderkringen. Als ouder maak je bijvoorbeeld dagelijks inschattingen over de risico’s waaraan je kinderen blootstelt. Doe je dingen die misschien onhandig zijn, maar dat kan en mag nu eenmaal. Terwijl het professionele handelen van pedagogisch medewerkers, met reden, sterk aan regels en procedures is gehouden. Als ouder hoef je niet thematisch te werken, kun je een baaldag hebben en kinderen achter een TV zetten, kun je wel eens aanrommelen in huis, waardoor er niet altijd toezicht op de groep kinderen is. En binnen een ouderkring kan iedere ouder zijn of haar taak op eigen wijze invullen. Lukt het je als geschoolde beroepskracht een betekenisvolle positie ten opzichte van de ouders in te nemen? Op een zodanige manier dat het niet gaat wringen met de beroepsernst? Kun je in het verbinden van ouders nog een rol spelen?

Hoe kunnen we het inrichten?

Al deze vragen staan nog los van alle organisatorische haken en ogen. Als ouders gebruik willen maken van expertise van onze sector, worden ze daar dan door de (lokale) overheid toe in staat gesteld? En gaat dat dan gepaard met allerlei aanvullende eisen? Of kan dit ook ‘simpel’ worden gerealiseerd? In het normale leven? Het is allemaal hartstikke interessant. En belangrijk. De maatschappelijke ontwikkelingen nopen ons namelijk echt tot nadenken over hoe we in de toekomst de kinderopvang voor iedereen kunnen blijven garanderen. En hoe deze er dan uitziet. Ik ben ervan overtuigd dat er een win, win, win mogelijk is; voor kinderen, ouders en de samenleving. Ik ben erg benieuwd naar jullie meningen en ideeën! Mail mij via j.knorren@rastergroep.nl.