Politiek draait om ‘framing’: zo scherp mogelijk zeggen wat anderen van je willen horen. In dit geval: de markt is slecht. Speculanten gebruiken de kinderopvang als winstmachines en wel van ons belastinggeld! Koren op de molen van hardwerkende Nederlanders die vol afschuw zien hoe allerlei ‘ver af’-partijen met de pot geld aan de haal gaan. Nu is de sector natuurlijk beter af zonder Hedgefunds en Private Equity. Tegelijkertijd is niemand tegen financieel solide organisaties, zeker niet als eventuele winst ‘gewoon’ terugvloeit naar de opvang. Maatschappelijke kinderopvang noemen we dat.
‘Gratis kinderopvang is niet realistisch’
Ik zie nog een tweede politiek ‘frame’ voor onze sector; dat van ‘realisme’. De kinderopvang gratis maken, is niet realistisch. Dan vergroot je het probleem van het personeelstekort. De situatie is schijnbaar ook beroerd, zo lazen we op 25 oktober jl. in het Algemeen Dagblad: ‘Massale leegloop kinderopvang: hoogste uitstroom in tien jaar, record aan vacatures’. In dit artikel zijn pm’ers ‘juffen en meesters’. Ook de cijfers achter de claims in de ronkende kop blijken niet te kloppen. Ed Buitenhek onderzocht ze en concludeert dat niet de uit-, maar de instroom momenteel op recordhoogte is. De uitstroom was tussen 2012 en 2016 daarentegen hoger dan nu.
Het onterechte beeld van massale leegloop en frame van ‘realisme’ om daar maar niet verder aan bij te dragen, doet het imago van de sector geen goed. Daarnaast biedt het geen oplossingsrichting. Want als de jeugd de toekomst is, en we kansenongelijkheid willen tegengaan, hoe helpt het ons dan verder om kinderen de toegang tot kinderopvang en peuterspelen te ontzeggen? En hoe draagt zo’n ongelijke start bij aan (toekomstige) bestaanszekerheid, iets waar de politiek (terecht) nogal een punt van maakt?
‘Deze politieke frames helpen onze kinderen niet verder. Het is denken in beperkingen in plaats van kansen’
Het frame van het kind
Deze politieke frames helpen onze kinderen niet verder. Het is denken in beperkingen in plaats van kansen, simpelweg omdat problemen het bij kiezers nou eenmaal beter doen dan oplossingen. Waarom kunnen we niet meer als kinderen denken? Wat zou hun ‘frame’ van de kinderopvang zijn? Lekker spelen en ontdekken. Vriendjes en vriendinnetjes maken. Een fijne tijd hebben bij aardige, betrokken en slimme ‘juffen en meesters’. En ouders kunnen met dat frame vast ook wel uit de voeten. Hoe kunnen we aan dát frame werken?
De sector zelf is in ieder geval voortdurend in beweging. Zie de instroomcijfers! Een extra kans is het onbenutte ‘sociale kapitaal’ in Nederland, waar ik regelmatig over blog. Wat als het gemakkelijker wordt meer samen te doen met buurtbewoners? Wat als er ruimte komt om ouders te ondersteunen die hun kinderen samen willen opvangen? Ik ben absoluut voor kennis en kwaliteit, maar ook voor ‘samen’ in samenleving. Wat als we onze locaties ook kunnen gebruiken als plekken waar communities zich kunnen vormen? Hoe je daaraan bijdraagt, dat zou ik nou eens graag in een partijprogramma lezen.
Investeer in gemeenschappen
Binnenkort brengt onze organisatie een boekje uit met voorbeelden over wat het oplevert als we (ook) aan dat ‘samen’ werken. Aan gemeenschapskracht. Rondom onze locaties en binnen onze organisatie. Een voorbeeld wil ik alvast delen. Een van onze sociaal werkers zocht contact met een collega van de kinderopvang. Een slachtoffer van de toeslagaffaire had contact gezocht met haar. Bij de klantenservice had ze om bewijs gevraagd dat haar kind bij ons opvang heeft gehad. Met dank aan de AVG, waardoor we gegevens niet langer dan 7 jaar mogen bewaren, liep dat op niks uit. De collega van de kinderopvang wist dat de pm’er die toen op de betreffende locatie werkte, er nog steeds actief was. Met huidige foto’s van het kind ging ze naar haar toe. Ze herkende de jongen direct en vond in oude fotoboeken foto’s waar moeder en zoon samen opstonden. Dit was bewijs genoeg voor de instanties en voor de moeder het verschil tussen duizenden euro’s schuld en een, financieel, schone lei.
Investeer in gemeenschappen! Als je elkaar kent, weet je wat je elkaar te bieden hebt. Dan kom je samen verder. Laten we op deze weg, in de maatschappelijke kinderopvang en mét de samenleving, werken aan de best mogelijke toekomst voor onze kinderen. Aan het frame van onze kinderen. ‘You may say I’m a dreamer, but I’m NOT the only one😉!’
