Artikel bewaren

Je hebt een account nodig om artikelen in je profiel op te slaan

Login of Maak een account aan
Reacties0

Blog Jacqueline Butti – Nu even niet!

Je was gewaarschuwd. In een vorig blog schreef ik al dat ik na de sluiting van het kinderplein, waar ik vele jaren op de bso gewerkt heb, me heel erg zielig zou gaan voelen. Dus kom maar op met die Kleenex.
Blog Jacqueline Butti - Nu even niet!

De afbraak begon enkele weken geleden al. Langzamerhand werden wat spullen opgeruimd en ingepakt in de groepsruimte. Dan blijkt dat ieder stuk speelgoed een verhaaltje met zich meedraagt: met welk kind je het kocht en hoe blij ze ermee waren. Het lokaal moet worden leeggemaakt en de dierbaarste grotere spullen worden afstaan aan andere vestigingen. Onbekende collega’s komen – met hun vriendelijke glimlach als ze de groepsruimte binnenlopen – ONZE spullen inpikken. Ik betrap mijzelf op gevoelens die ik het liefst weer ver wegstop, omdat ze niet aardig zijn. Ik stoor me aan de gretigheid waarmee men de spullen mee wil nemen, terwijl ik toch weet dat er andere kinderen op andere locaties weer plezier van zullen hebben. ‘Denk eens wat positiever’, spoor ik mezelf aan. Maar meteen volgt m’n tegenreactie: nee, nu even niet! Het verlaten-groep-syndroom van pedagogisch medewerksters, bestond dat al?

Ik haal de kinderen van school en we beseffen ons dat het de laatste keer is dat we samen dit wandelingetje maken. Zij lopen altijd over dezelfde muurtjes en klimmen in paaltjes. En dan stoppen we allemaal om samen het gevaarlijke kruispunt over te steken. ‘Ja, dan mag jij weer voorop lopen Thijs!’ Thijs kijkt me weer trots aan. Het is een belangrijke taak. Iedereen is vrolijk en dan is het er weer… ‘Ik wil niet dat we allemaal ergens anders heengaan’. Het valt even stil. Ik kan niet anders reageren dan te zeggen dat ik dat ook niet wil. Crisis of niet, daar hebben “mijn” kinderen nu geen boodschap aan. Zij willen onze groep, punt-uit. Tja… ook ik val nu stil en dat mag gerust een wonder genoemd worden.


‘Tranen in zijn ogen… en dan de knuffel en wat stamelende woorden’

De laatste middag… De sfeer is anders dan anders. De jongste van vier plakt en knipt vrolijk kwebbelend door, maar de oudsten zijn serieuzer dan normaal. Liever tegen elkaar… aanhankelijker naar mij. Met van die puppy-ogen kijken ze me aan. En ik? Ik geef ze een knuffel en kom maar weer met iets vrolijkers. Ouders komen binnen met bloemen, cadeautjes en complimenten waar ik het nogal warm van krijg. En nee… ik ga niet huilen! Slikken dus. Ik verdedig moedig de beslissing van mijn werkgever tegenover de ouders, maar dat brengt me op dat moment wel behoorlijk in conflict met mezelf. Ik ben zelf nog boos! Onredelijk? Ja! Nou en?

En dan het moeilijkste gedeelte. Het afscheid, de laatste middag is voorbij. Thijs scharrelt om zijn vader heen, zoekt oogcontact met me, maar wendt zich dan weer af. Tranen in zijn ogen… en dan de knuffel en wat stamelende woorden. Zo volgen er meer kinderen die elk op hun eigen manier kenbaar maken dat ze zo graag nog door waren gegaan samen… Hier ben ik niet in afgestudeerd merk ik.

Ik ben blij dat we een groepswhatsapp gemaakt hebben waar juist die kinderen samen en met mij contact kunnen houden, ouders included. Dat valt goed bij de kinderen en geeft een houvast. Thijs denkt nu waarschijnlijk dat hij nog jaren zal whatsappen met ons, maar lieve Thijs, ik weet zeker dat het niet lang duurt. Ineens merk je dat je een dag vergeten bent… en dan twee… en…

Geef je reactie

Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn. Heb je nog geen account, maak dan hieronder een account aan. Lees ook de spelregels.