Ho hooooo stop! Kijk eens rond, zeg ik tegen mezelf. Met meerdere groepsruimtes, allerlei speelhoeken en een aardige keuze voor kinderen om speelkameraadjes te vinden moet ook het “ik verveel me-kind” zelf weer een weg weten te vinden. Ook dat hoort bij opvoeding; kinderen de tijd geven om vanuit het “grote niets” weer tot iets te komen. In die ruimte worden immers creativiteit en zelfredzaamheid aangesproken. Daar heb je een bepaalde rust voor nodig en geen vooropgezet plan.

Maar ondertussen sloft het meisje door de ruimte, schoudertjes omlaag en onderlip op pruilstand. Ze pakt een “supersaai” poppetje en ploft ergens neer. Nadat de ledematen van het speelgoedje alle richtingen op zijn gedraaid lijkt ze ineens afgeleid. Een ander kind voegt zich bij haar en even later is er een fantasiespel aan de gang met het saaie poppetje in de hoofdrol waar beide zichtbaar veel plezier mee hebben.

Het is voor sommige kinderen nog best lastig om zelf het initiatief te nemen en tot een activiteit te komen

Verveling heeft een functie. Kinderen krijgen tegenwoordig een groot aanbod van uiteenlopende activiteiten op school en de bso. Voeg daar dan nog de snelle prikkels aan toe van tablets en computers en dan wordt het voor sommige kinderen nog best lastig om zelf het initiatief te nemen en tot een activiteit te komen zonder stevige prikkel van buitenaf.

Op de bso moeten we eraan werken dat we naast het aanbieden van leuke activiteiten ook oog houden voor de kinderen die juist moeite hebben om eigen initiatieven te ontwikkelen. Niet alles voorkoken dus!

De vorige keer schreef Jacqueline een blog vlak na het afschuwelijke stint-ongeluk in Oss. Daardoor was Jacqueline zich ineens nog veel sterker bewust dan normaal van haar eigen kwetsbaarheid en haar verantwoordelijkheid naar de kinderen toe. Dat gaf een onrustig gevoel. Lees haar blog