Als ik in de buurt zou wonen gingen mijn kinderen zeker naar dat kinderdagverblijf. Helaas heeft dit kinderdagverblijf een aantal jaar geleden een afschuwelijk ongeluk meegemaakt. Er is een kindje op hun eigen – toen nog andere – locatie aangereden door een auto en heeft dit niet overleefd. De leidsters die dit mee hebben gemaakt hebben op dat moment heel adequaat gehandeld en ook nog gereanimeerd. Wat mij weer trots maakte, want dat leer ik ze elk jaar opnieuw.

Door dit ongeluk zijn de collega’s een heel hecht team geworden en voelde ik mij ook erg verbonden met die groep. Toen de eigenares hoorde dat ik haar leidsters ook kon trainen in de Meldcode Kindermishandeling en de opleiding volgde tot trainer Aandachtsfunctionaris Kindermishandeling was ze direct geïnteresseerd. Ze nodigde mij uit om een hele studiedag bij haar op het kinderdagverblijf de Meldcode uit te leggen en het onderwerp Kindermishandeling bespreekbaar te maken.

Bij de introductie op die studiedag kreeg ik van de groep leidsters direct het vertrouwen en ook direct de mededeling: ‘Maar bij ons gebeurt dit niet hoor. Wij hebben voornamelijk kinderen van hoogopgeleide ouders en wij zitten in een helle nette, lees dure, buurt.’ Ik was verrast door die opmerking en trok waarschijnlijk een wenkbrauw op van verbazing. Hopelijk is dat niet opgemerkt.

‘Er is die dag veel geluisterd, gehuild en getroost’

Tijdens de studiedag passeerden er veel voorbeelden en wat er toen gebeurde was zo karakteristiek: er kwamen namelijk toch wat barstjes in het perfecte beeld van enkele gezinssituaties. En hoe de groep ook z’n best deed om deze af te doen met: ‘Ja, maar dat weten we toch niet zeker! En dat gebeurt toch altijd wel een keer’, werden twee leidsters heel erg stil.

Ik begon deze blog met ‘deze leidsters zijn door het ongeluk heel hecht geworden’. Hierdoor was mijn verbazing op deze zeer emotionele studiedag wel iets groter dan normaal. De twee stille leidsters hadden namelijk zelf huiselijk geweld meegemaakt en een van hen leeft nog steeds in die situatie. Hier wisten hun naaste collega’s niets van af, daar is nog nooit met iemand over gesproken. Dit kinderdagverblijf zat op een perfecte locatie, de leidsters waren hoogopgeleid en na dat ongeluk was alles weer perfect. De schaamte om dit te verstoren bleek enorm groot.

Er is die dag veel geluisterd, gehuild en getroost. Ze sloten af met het voornemen om met twee paar ouders een gesprek te gaan voeren over het op de scholingsdag toch ontstane onderbuikgevoel. En we zijn met elkaar, het was ruim voor het corona-tijdsperk, in hun chique buurt een hapje gaan eten.