Vandaag neem ik het mee naar de opvang. Ik ken vreselijk veel kinderliedjes maar in dit boek staan een paar liedjes die me niet bekend zijn. Omdat de bijbehorende CD ontbreekt, kijk ik even op Google of daar de melodie te vinden is. Gelijk alle kinderen eromheen natuurlijk. Eén meisje is wel heel erg geïnteresseerd. Vooral het liedje van de mispoes is geweldig volgens haar. Nog een keer luisteren, nog een keer luisteren etc. Ze is overduidelijk bezig om het uit het hoofd te leren.
Na tig keer geluisterd te hebben moet ik toch echt iets anders gaan doen dan achter de laptop zitten. Zie ik haar even later lopen met het boekje stijf onder de arm geklemd. En ik heb het toch echt op de commode gelegd, en wat daar op ligt is niet voor kinderen. Dat weet zij ook heel goed. Er zit dus wel een heel sterke aantrekkingskracht op dat boek!
Ik herken dat wel, ook ik ben gek op mooie (kinder)boeken.
‘Vind je zo’n mooi boek Rosa?’ Oeps, betrapt, grote schrik, ze bloost ervan. Ik krijg een schuchter knikje.
‘Weet je wat? Neem het dan maar mee naar huis.’
Verbazing. Grote ogen.
‘Waarom mag ik dit meenemen?’
‘Omdat je het zo heel erg mooi vindt, mag je het van mij hebben.’
Een stralend gezichtje kijkt naar me op.
‘Echt waar?’
‘Echt waar.’
Ze laat het boek de hele middag niet meer los. Onder de arm, met haar geliefde knuffel in de hand. Niemand mag er ook maar naar wijzen.
Mamma komt haar halen, iets eerder dan normaal. Ook dat is een klein cadeautje voor Rosa. Ze zingt voor mamma onmiddellijk even het liedje van de mispoes. En ja hoor, ze heeft goed opgelet, ze zingt het foutloos.
Wat een heerlijk smeltmoment!
Alie de Hek is pedagogisch medewerker met een flinke dosis ervaring in de kinderopvang. Ze werkt bij een kinderopvangorganisatie op Terschelling. In haar vorige blog schreef ze over muziek. Lees het vorige blog van Alie de Hek>>