Ik moet constateren dat de kinderopvangsector een imago-probleem heeft. Niet alleen ouders, maar ook beleidmakers en politici zien de toegevoegde waarde van kinderopvang onvoldoende.
Wat mij betreft kunnen we twee dingen doen; vol zelfmedelijden tegen iedereen zeggen dat het onterecht is dat kinderopvang niet op waarde wordt geschat óf als professionele sector kritiek zien als feedback waarvan te leren is.
‘Alleen wij kunnen ons imago verbeteren, dit gaat niemand anders voor ons doen’
Ik zie te vaak dat gekozen wordt voor de eerste mogelijkheid. Bij publicatie van een kritisch onderzoek gaan medewerkers uit de kinderopvang onterecht op de stoel van de onderzoeker zitten. We zeggen dat het onderzoek niet klopt of dat de babyopvang bij onze organisatie gelukkig wel goed is. In sommige gevallen worden we zelfs boos, en roepen dat de betreffende onderzoeker echt niet weet hoe het in de praktijk werkt. De toegevoegde waarde van kinderopvang zal echter niet beter gezien worden omdat wij roepen dat de buitenwereld geen goed beeld van ons heeft. Alleen wij kunnen ons imago verbeteren, dit gaat niemand anders voor ons doen. Ik stel dus voor dat we voor de tweede optie kiezen, en actief de betreffende onderzoekers uitnodigen voor een (kritisch) gesprek. Door hen uitleg te vragen waarom zij vinden dat kinderopvang slecht is voor baby’s, waarom VVE niet werkt, etc. Vervolgens gaan we in dialoog over wat wel een goede weg kan zijn.
Met andere woorden, als kinderopvangsector, hand in eigen boezem steken, de kritiek erkennen en op zoek gaan naar verbetermogelijkheden, ieder vanuit zijn eigen vak. Wij kennen de praktijk van de kinderopvang en kunnen onderzoekers helpen adviezen te geven die goed aansluiten. Aan de andere kant zijn onderzoekers wetenschappelijk opgeleid om te kunnen vertellen wat kinderen nodig hebben en maakt dat de pedagogische kwaliteit goed of slecht is.
Als wij, de kinderopvangsector, de handen veel meer ineen slaan met onderzoekers kunnen wij imagoverbetering voor elkaar krijgen. De buitenwereld zal ons moeten gaan zien als professionele sector die zich door middel van kritische zelfreflectie wil ontwikkelen. Vanaf dat moment willen we juist in de krant!
Simon Hay schreef eerder nog twee weblogs voor Kinderopvang ‘Lekker dat je de hele dag buiten mag zitten, ik moet helaas werken.’ Een veel gehoorde uitspraak van ouders als zij hun kind op een zonnige dag bij ons achterlaten. Simon weet dat pm’ers veel meer zijn dat dat: ze vervullen een essentiële rol. Dat laat hij ouders én pm’ers zien via videomateriaal. Lees zijn blog >>