Artikel bewaren

Je hebt een account nodig om artikelen in je profiel op te slaan

Login of Maak een account aan
Reacties0

Blog Sanne Bosmans – Voor eigen rechter spelen

Door de wreedheid van een buurtmeisje speelde ik eigen rechter. Hoewel het conflict daardoor werd opgelost, voelde deze machtsrol helemaal niet goed. Hoe kan dit?
Sanne Bosmans - Forsa!.jpg
Wat zou er zijn gebeurd als ik eerst drie keer had ademgehaald bij het zien van de wreedheid?

Ik zit buiten in een speeltuintje, waar de kinderen met elkaar aan het spelen zijn. Totdat ik een buurtmeisje opeens haar scherpe nagels in de armen van een spelend jongentje zie zetten. Hij doet niets. Mijn boosheid borrelt ondertussen op. Daarna begint het meisje hard te stompen met handen en voeten. Hij kijkt haar verbaasd en met een pijnlijk gezicht aan en begint te snikken. Impulsief reageer met een boze en harde stem naar het meisje. ‘Ik zie dat je hem pijn doet, ik wil dat je hiermee stopt. We gaan hier in de buurt lief met elkaar om. Heb je me begrepen?!’

Na mijn terechtwijzende opmerking ontstaat er een machtsspelletje; wie kan er het langste boos blijven kijken?! Ik win, maar toch voelt het niet goed. Waarom? De wreedheid is gestopt en ze heeft toch naar me geluisterd?!

Dit gevoel leidt tot een portie zelfreflectie. Vragen borrelen in mij op;

  • Was ik echt nodig om het conflict op te lossen?
  • Heeft het meisje van mij geleerd hoe ze positief omgaat met kinderen?
  • Heb ik de kinderen rechtvaardigheidsgevoel aangeleerd?

‘De kans is groot dat ik ze nu geleerd heb om bij ieder akkefietje afwachtend op te stellen, zodat een volwassenen het conflict ‘oplost’

Confronterend genoeg beantwoord ik alle vragen met nee. Door mijn machtsvolle actie zorgde ik ervoor dat de kinderen niet de ruimte kregen om te ontdekken hoe ze positief met elkaar om kunnen gaan. Ze zagen niet hoe ze vanuit respect en gelijkwaardigheid conflicten kunnen oplossen. Misschien voelde het jongentje zich wel zwak, omdat ik het voor hem ‘oploste’. Of was het jongentje begonnen met treiteren en was mijn actie allesbehalve rechtvaardig. Ze leerde niet hoe ze gebruik kunnen maken van hun eigen rechtvaardigheidsgevoelens, want ik speelde voor rechter. De kans is groot dat ik ze nu geleerd heb om bij ieder akkefietje afwachtend op te stellen, zodat een volwassenen het conflict ‘oplost’.  

Hoe kan ik hen de volgende keer wel de ruimte geven om op een vredelievende manier met elkaar om te gaan? Simpelweg door zelf respectvol te zijn. Het rotsvaste vertrouwen behouden dat ik kinderen dingen niet aan hoef te leren (door bijvoorbeeld het meisje terecht te wijzen), maar dat ze van nature zelf ontwikkelen. Het enige wat ik hoef te doen is het juiste voorbeeld geven.

Wat zou er zijn gebeurd als ik eerst drie keer had ademgehaald bij het zien van de wreedheid? Had benoemd dat ik ontzettend schrok van het krabben en stompen? Niet het conflict de kiem in smoren en de kop in drukken maar hen vragen of ik kon helpen? Volgens mij is de boodschap dan dezelfde; ik wens dat iedereen vredelievend met elkaar omgaat. Het grote verschil is dat ik dit nu zal gaan doen vanuit gelijkwaardigheid. Deze weg van vertrouwen kost zeker weten meer tijd. Ik had de neiging om te snel de knoop door te hakken, maar ik geloof sterk dat dit op langere termijn meer voldoening geeft. Zo hoef ik (en anderen) niet bij iedere akkefietje op te draven en leef ik voor wat ik zeg; vanuit respect met elkaar om gaan.

De vorige keer schreef Sanne een blog over hoe je oordeelloos naar een kind kunt kijken en daarmee het respect bevordert. Lees deze blog >>

Geef je reactie

Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn. Heb je nog geen account, maak dan hieronder een account aan. Lees ook de spelregels.