Het is prachtig weer, dus ik ga met de kindjes buiten spelen. Ik heb vandaag 5 kinderen in de leeftijd van 11 maanden tot 3,5 jaar. De baby draag ik naar buiten. De rest weet zelf naar buiten te komen. De kinderen hollen naar de trampoline met de bal en zijn al snel aan het springen Ze mogen de bal niet aanraken, hebben ze zelf bedacht.
De baby zet ik op de grond. Hij gaat meteen op ontdekkingstocht. Ik duik de schuur in om wat fietsjes buiten te zetten. Zo kan ik makkelijker bij de loopkar. Als ik die uit de schuur had gesjord, mag de baby er alvast in. ‘Wie heeft er zin om in het park te gaan wandelen?’, vraag ik. De kinderen weten niet hoe snel ze van de trampoline moeten komen. Dat willen ze wel! Ze kunnen via het deurtje zelf de kar in klimmen. Het liefst willen ze allemaal bij het deurtje zitten. ‘Mag het fototoestel ook mee?’, vraagt er één. Hij zwaait met een speelgoed-fototoestel boven zijn hoofd. ‘Tuurlijk!,’ zeg ik. ‘Kan je mooi foto’s maken van alle dieren in het park!’
Gewapend met het fototoestel gaan we richting park. We lopen het park in en meteen zien we een haas op het fietspad. Daar wordt meteen even een foto van gemaakt! De haast zit naar ons te kijken en wij kijken naar de haas. Naarmate we dichterbij komen, rent de haast het hoge gras in. Weg is de haas! Langs de kant van het pad staan heel veel mooie bloemen. ‘Weten jullie hoe die bloemen heten?’, vraag ik. ‘Madeliefjes’ hoor ik iemand roepen. Ik zeg dat ik dat heel knap vind, dat hij ze zo noemt. Ze lijken wel heel veel op madeliefjes alleen deze bloemen zijn wat groter. Dan noem je ze een margriet.
Ze kijken naar de duizenden margrieten die hier staan en zijn er even stil van. We lopen verder. We zien een tractor… en nog één! ‘Wat zijn die tractoren aan het doen?’, vraag ik. ‘Aan het maaien!’, roept er één. Heel goed! Onder deze 5 kinderen zit één expert die precies weet wat het merk van de tractor is. Hij ratelt de namen van de tractoren op. Eigenlijk ben je nooit te oud om te leren! ☺
Een kleine dreumes ziet opeens de koeien staan: ’Koe!! Boe!!’ Ze zit te wiebelen op haar stoel van enthousiasme! We tellen meteen de koeien maar even. We lopen verder in het park. ‘Zullen we bijen gaan zoeken?’ Ze klimmen uit de kar en kijken tussen de bloemen naar de bijen. We moeten wel goed zoeken, maar uiteindelijk zien we toch een paar bijen. ‘Wat is de bij nu aan het doen?’, vraag ik. Ja hoor! Ze weten het nog: ze halen nectar uit de bloem en gaan naar de bijenkas om daar honing van te maken. De afgelopen tijd hebben we een boek gelezen over bijen, we hebben zaadbommetjes gemaakt en zijn bij de imker geweest en hebben een liedje gezongen over de bijen. Ik heb een margriet geplukt. We hebben de nectar goed bekeken en gevoeld. Allemaal weer in de kar en we lopen verder. De jongste kijkt zijn ogen uit naar alles om zich heen. Naar de anderen kinderen zit hij regelmatig vriendelijk te glimlachen.
‘Als we bijna thuis zijn, roept de boerin aan de overkant ons: ‘Wij hebben jonge poesjes! Willen jullie ze zien?’’
Na een stukje verder gelopen te hebben, stop ik de kar: ‘Zullen we proberen eens heeel stil te zijn? Gaan we luisteren wat we horen…’ Iedereen is heel stil… De kleinste snapt daar natuurlijk niet zoveel van en geeft af en toe een geluidje. De anderen zie je heel goed luisteren… ’Ik hoor de tractor!’, roept er één. Helemaal gelijk maar wat horen we nog meer? Weer is het stil… ‘Vogels!’, roept een ander. Toevallig vliegt er net een vogel over. We kijken de vogel na. Eigenlijk zien we heel veel vogels in de lucht; grote en kleine vogels. Na verschillende vogels gezien te hebben, wandelen we weer verder.
We komen langs het gras. Wat ligt daar nu op het gras?? Allemaal hoopjes grond. We gaan de kar weer uit om dit van dichtbij te bekijken. Als ik vraag wat dit is, weten ze me al snel te vertellen dat hier de mol woont. We tellen de molshopen en we zien een gat in sommige molshopen. We kijken goed of we de mol zien, maar die komt niet tevoorschijn. Misschien als we het liedje van de mol zingen. Ademloos staan ze te kijken of er een mol tevoorschijn komt maar helaas…
We klimmen de kar weer in en we gaan op weg naar huis. We komen nog een tractor tegen die de bomen aan het water geven is. Als we bijna thuis zijn, roept de boerin aan de overkant ons: ‘Wij hebben jonge poesjes! Willen jullie ze zien?’ Nou, dat willen we wel! Bij de schuur stappen we uit. Daar zijn 5 jonge poesjes…ach wat lief!!! We mogen ze aaien. We voelen hoe zacht ze zijn. Voor sommigen is kijken is al genoeg. Na een tijdje klimmen we weer in de kar en gaan we echt naar huis. We hebben weer een hoop gezien en beleefd in het park!!
