Mijn eerste baan als locatiemanager begon zo’n 5½ jaar geleden in de gezondheidszorg. Daarvoor werkte ik bij verschillende instellingen als groepsleidster. Ik ben van de gezondheidszorg overgestapt naar de kinderopvang omdat de 24-uursopvang ook 24 uur per dag een beroep op mij – en indirect op mijn gezin – deed. De werkdruk was hoog en ik kon niet de juiste balans vinden tussen privé en werk. Die balans is er nu gelukkig wel, maar soms ook even niet. Zo wordt het komende week schipperen tussen werk en gezin.

Mijn werkagenda staat voor de komende dagen namelijk vol afspraken en er zijn ook twee avonden met een vergadering van de Oudercommissie en een teamavond van het kinderdagverblijf. Aangezien ik iets te ver van mijn huis werk om even terug te gaan, blijf ik regelmatig tijdens het avondeten op het werk. Thuis levert dit dan enige “stressmomenten” op met een man die een eigen bedrijf heeft. Voordeel is dat ik weet dat dit alleen voor deze week geldt en ik het volgende week weer “rustiger” aan kan doen (misschien alleen maar twee avonden thuis werken?). Want mijn werk lijkt nooit af, herkenbaar?

Gelukkig kan ik mijn werkzaamheden vaak wel even voor mij uitschuiven (in tegenstelling tot het werk op de groep bijvoorbeeld). Toch heb ik met enige regelmaat het gevoel dat ik wel héél véél tot “volgende week” uit moet stellen. En dat mijn stapel:” NOG TE DOEN”, voor zowel de organisatie als de locatie, snel groeit en maar mondjes maat vermindert.

Wanneer ik het advies van een vriendin, met veel ervaring in het vak, zou opvolgen kan de stapel snel slinken. Zij heeft mij namelijk wel eens aangeraden: “Wen er maar aan dat wanneer werk of e-mail er al meer dan een maand ligt en niemand ernaar vraagt, het blijkbaar niet belangrijk is en het weg kan!”. Ja, denk ik dan, zij heeft makkelijk praten. Maar als je een presteerder bent zoals ik, wil je alles wat je gevraagd wordt ook uitvoeren.

Ik hoor jullie al denken: “nee zeggen, loslaten, delegeren!!” En ja, jullie hebben gelijk. Dat houdt een deel van het vak van locatiemanager ook in. Maar mijn administratieve krachten nemen mij al veel werk uithanden. De pedagogisch medewerkers hebben iedere dag de zorg voor de opvang van de kinderen, het begeleiden van stagiaires en invalkrachten. Daarnaast moeten ze vanuit de Wet Kinderopvang, het beleid van de SRK en voor de locatie veel administratieve handelingen verrichten. Kan ik hen nog meer belasten/vragen?

Toch neem ik het advies van mijn vriendin niet altijd ter harte. Ik, de presteerder, voer meestal alles uit en maak mijn werk zoveel mogelijk af. En als leidinggevende delegeer ik.
En dan zie ik mijn stapel “NOG TE DOEN” langzaam slinken, om even hard weer opnieuw aan te groeien. Ik ben dus nooit klaar en het fijne is, het maakt mij helemaal niets uit! Dat komt denk ik omdat ik kan “kiezen” welk interessant, uitdagend, afwisselend werk ik het eerst wil gaan doen en wat ik nog even “uitstel”. Míjn werk is nooit “een sleur”!