Wanneer schrijf je eens wat over de buitenschoolse opvang? Dat vroeg een locatiemanager mij nadat ze trouw mijn weblog had gelezen. De buitenschoolse opvang komt inderdaad wat minder bij mij langs.
Ik begeleid 11 kindercentra voor baby’s en peuters. Collega’s van mij storten zich vol overgave op de bruisende wereld van de vrije tijd van basisschoolkinderen. En ja hoor, daar had ik gisteren toch een leuk gesprek over met een van die collega’s. Zij had vorige week namelijk een brainstorm gehad met mensen vanuit onderwijs en kinderopvang, waarbij onder andere gesproken werd over het dagarrangement. Ook bij Triodus wordt heel wat uitgezet bij diverse BSO’s, workshops, samenwerking met onder andere welzijnsorganisaties en natuurlijk scholen en de wederzijdse bezoeken tijdens de vakanties.
Vanuit die brainstorm kwamen allerlei zaken naar voren. Zoals de vraag of het geven van workshops nu wel echt oplevert wat wij vaak denken: maak een spetterend aanbod en kinderen zijn tevreden. Of zijn het de ouders die eigenlijk deze workshops willen? We merken namelijk dat kinderen in het begin wel inschrijven, maar na verloop van tijd toch afhaken: het nieuwe is eraf. En wat tevens blijkt, als ouders een middag vrij zijn dan gaat het kind vaak niet naar de BSO, of er nu een workshop is of niet.
‘Gaat er niets boven een
kopje thee thuis?’
Welk mechanisme zou hieraan ten grondslag kunnen liggen? Voelen ouders zich schuldig? Gaat er niets boven het kopje thee thuis? Maar hoe zit het dan met al die kinderen in de ons omringende landen, die 5 dagen van huis zijn, waarbij zelfs ouders beweren dat je wat mist als je niet naar de BSO gaat?
Bij mij rees ook de vraag: zijn school en BSO nu echt wel zo verschillend, of doen zij een beroep op verschillende ontwikkelingsgebieden van kinderen? Daar waar het om school gaat ligt het accent op de cognitieve ontwikkeling. De buitenschoolse opvang legt vooral accenten op de andere ontwikkelingsgebieden.
Gelukkig vergeet de school de andere ontwikkelingsgebieden niet. Denk aan weeksluitingen, muziek en projectonderwijs. En de verstandelijke ontwikkeling komt vanzelfsprekend ook bij de BSO om de hoek kijken (schaken, sudoku’s, thema’s). Terecht werd ik teruggeroepen door bovenstaande collega: BSO is vrije tijd. Maar ja, hoe vrij is een kind? Hij of zij heeft meestal geen keuze wel of niet naar de BSO te gaan. Ouders werken, dus ga je naar de BSO……
Aan ons dus nog steeds de schone taak om te blijven zoeken, te blijven ontwikkelen, te blijven puzzelen. Niet alleen ten behoeve van het welbevinden van kinderen, maar ook misschien wel om maatschappelijke ontwikkelingen op gang te brengen in plaats van ze te volgen.
Fijn dat er voor kinderen en ouders een breed aanbod beschikbaar is: voor ieder wat wils. Nu zien we dat er in Nederland veel openbare ruimte in beslag wordt genomen door volwassenen in de vorm van auto’s, gebouwen en dergelijke. Dan biedt de BSO juist een ideale speelplek waar kinderen naar hartelust buiten kunnen spelen! Afhankelijk van de situatie is het een ultieme uitdaging datgene te bieden dat aansluit bij de wensen en behoeftes van kinderen en waar ook de ouders een goed gevoel over hebben.
kinderen willen het liefst na school lekker spelen in zijn of haar eigen omgeving. De meesten willen helemaal niet met een busje naar de BSO. Lekker met vriendjes spelen in een vertrouwde omgeving. De ouders voelen zich dan ook niet schuldig en de kinderen vinden het niet erg.
Max4you richt zich met name op deze groep. Veel ouders weten nog niet wat de mogelijkheden zijn.