Wat is één week in het leven van een mens? Wat is één week in het leven van een kind? Kunnen die paar dagen en nachten echt een verschil maken? Soms wel, vind ik. Misschien niet in de zin dat een kind binnen die week zelf zoveel is gegroeid – lichamelijk of geestelijk – maar meer dat je het na een weekje van afstand nemen, na een weekje vrij te zijn opeens goed kunt zien.

Portie liefde
Het is sovieso hartverwarmend als je dan weer voor het eerst naar binnen komt en alle kindjes naar je toe rennen, je gaan omhelzen, je kusjes geven. Dan denk ik: er zijn niet veel banen waar je dagelijks zo’n portie liefde krijgt.

Ik zie onze stille, een beetje teruggetrokken Jenna met een lach op haar gezichtje naar binnen komen ‚s morgens. Ze hoeft opeens niet alleen bij mij op schoot te zitten, als we nog met kinderen van andere groepen in de hal zijn. Ze gaat opeens ook op een paardje rijden. Aan tafel durft ze opeens stoere jongens na te doen en gaat ze ook op haar knietjes zitten (wat we liever niet willen). En buiten gaat ze ook fietsen, in plaats van alleen maar veilig bij de leidster te staan! Als ik haar even help, gaat ze ook blaadjes verzamelen in een klein wagentje. Ik zie haar lachen, ik zie haar zich aansluiten bij het loopspelletje. Dat je zo blij kunt zijn voor een kind, voor een kind dat niet van jou is…Is dat het bewijs dat je toch in dit vak op een juiste plek bent?

Eigen wereldje
En andere belevenis speelde zich rondom onze Donald. Ik kan rustig zeggen: een apart kindje. Het duurde heel lang voordat we een beetje grip op hem kregen, voordat er toch iets van een echt contact tussen ons en Donald ontstond. Hij is typisch zo’n jongetje dat al zoveel kan, maar dat helemaal in zijn eigen wereldje leeft en maar af en toe iemand naar binnen toelaat. Hij geeft bijvoorbeeld niet een antwoord, als je iets aan hem vraagt. Dus aan tafel is het vaak ook een testen van ons geduld, onze professionaliteit en onze vindingrijkheid om voor hem een broodje te maken.

Na overleg met de ouders hebben we de laatste tijd een klein afpraakje onderling gemaakt: de eerste twee broodjes krijgt hij gewoon, dan helpen we hem op allle mogelijke manieren, of als hij niets zegt maken we de keuze voor hem. Maar in het kader van hem een beetje te stimuleren tot „actie en reactie”, zou hij het derde broodje moeten vragen. Hij zou dan „mag ik nog een broodje” zeggen, net zoals al onze oudere kinderen.

Mag ek broodje
Afgelopen vrijdag was het zover, geen reactie bij het derde broodje. Als grap zei ik: “Als je het niet wil zeggen, Donald, wil je het dan misschien opschrijven?” Waarop Donald volmondig „ja”, zei! Ik pakte een papiertje en zei: “nou, ga maar opschrijven – mag ik een broodje?” Ik zag hem even twijfelen, dus begon ik te spellen, letter voor letter. En ja hoor, tot onze grote verbazing ging onze net drie jaar geworden Donald het zinnetje opschrijven. Spellen was nodig, de letters waren natuurlijk nog wankel, maar hij vergiste zich maar één keer. In plaats van “i” heeft hij “e” op geschreven. Het is dus: MAG EK BROODJE geworden.

Hillariteit allom, natuurlijk. We wisten dat hij veel kan, maar dit heeft ons verrast. Dit is nogmaals de bevestiging van het feit dat heel intelligente, voor hun leeftijd te wijze kinderen op een sociaal gebied vaak achterlopen. Professionaliteit, begrip en geduld zijn een absolut verrijste.

Wat je na een week allemaal niet kunt ontdekken!