Sharada is nog niet zo lang bij ons en vindt het vooralsnog veiliger om haar jas aan te houden en haar tas stevig vast te houden. De jas is roze, de tas is dat ook. In die tas zit haar beker. Een beker van thuis. De bekers van de speelzaal vertrouwt ze voor geen cent om nog maar te zwijgen over dat wat er door die vreemde mevrouwen in die bekers geschonken wordt. Mag gewoon en zal allemaal ook weer goed komen.
Als we in de kring gaan om te drinken mogen wij haar beker niet uit de roze tas halen. Ze wil het echter ook zelf niet doen. We gaan het toch maar eens proberen. “Wat zit er in jouw tas?” vraagt collega. Sharada heeft niet door dat dat een vraag naar de bekende weg is en antwoordt: “Beker!” “Mag ik jouw beker ’s zien?” Als door een wesp gestoken vliegt ze overeind:”Nee, nee!” De greep om haar roze tas verstevigt zich.
Als door een wesp gestoken
vliegt ze overeind:”Nee, nee!”
Ik heb een blauwe tas. Ik laat hem zien en vraag of zij even wil kijken wat er in die tas zit. De animo is groot. Ze staan ineens allemaal om mij heen. Sharada vooraan, haar neus bijna in de tas. Het is verbijsterend wat er allemaal uit komt : mascara, oogschaduw, lippenstift, mijn toneelboek, diverse pennen, een onderbroek (je weet tenslotte maar nooit!) tandpasta, een halfvol doosje met uitgedroogde rozijnen van kleindochter, theaterkaarten, een schrijfblokje, portemonnee, sleutels. “Mag ik nou ook eens in jouw tas kijken?” vraag ik nadat alles weer teruggestopt is in de tas. Er is even een kleine aarzeling maar het antwoord is “Nee”.
Collega heeft ook een tas. Een zwarte. Ook die gaat helemaal leeg en heeft, op onderbroek en rozijntjes na ongeveer dezelfde inhoud. We menen zeker te weten dat zij, na het kijkje in zo’n intiem item als een damestas, ons nu ook wel blik in haar tas zal gunnen. Haar handje gaat naar de rits…… Onze blikken krijgen iets triomfantelijks………”Nee, nee!”
We zitten allebei nog met onze tas op schoot! Tassen vol vrouwenrommeltjes…….We moeten ineens vreselijk lachen.
Komt die onderbroek toch nog van pas!
