Volg nu voor heel even woorden langs de waterlijn
laat hier je grootste zorg slechts natte voeten zijn.”

Deze dichtregels, uitgesneden in een autoband van een vrachtwagen, worden dagelijks duizenden malen afgedrukt in het Vlielandse strand. Bij een strandwandeling tijdens een van de eerste dagen van mijn vakantie hier, stond ik er ineens oog in oog mee. Het was een soort wake-up call, het zetje dat ik net nog even nodig had om afstand te kunnen nemen van het jaar dat achter me ligt. Een jaar vol grote zorgen over het voortbestaan van de gastouderopvang in Nederland. Het heeft me nog nooit zoeel moeite gekost om in een vakantie los te komen van het werk. De zorgen, de lobby in Den Haag om de plannen gewijzigd te krijgen en ondertussen de hectiek van een snel gegroeid bedrijf dat ook nog gewoon geleid moet worden.

Het is allemaal niet voor niets geweest. De Eerste kamer heeft inmiddels, net als de Tweede Kamer enkele weken daarvoor, zijn goedkeuring verleend aan de uiteindelijke versie van het wetsvoorstel, waarin de gastouderopvang haar toekomst houdt. Geen rozegeur en maneschijn, want daarvoor bevat het voorstel teveel pijnpunten. Zoals een uiterst onredelijk overgangsregime. Maar toch toekomst en wel een toekomst gestoeld op kwaliteit. Het kabinet heeft zich gevoelig getoond voor de weg die de branche heeft geschetst om te komen tot verdere professionalisering van zowel gastouders en gastouderbureaus. En ondanks de pijnpunten en de forse uitvoeringsproblemen die we onderweg in het komende jaar gaan tegenkomen, moeten we nu van de reis over die weg een succes maken. Onderweg zullen we vast nog wel meer dan natte voeten alleen krijgen, maar de komende 2 weken neem ik maar even de wijze raad van het gedicht op het Vlielandse strand ter harte en maak ik me alleen maar even zorgen over mijn eigen natte voeten. Daarna uitgerust en met frisse moed aan de slag.