Ik ben uitgenodigd door dans- en dramadocent Suzanne Faasse om een half uurtje te komen dansen en een stukje van ons pedagogisch beleid in de praktijk te zien. Ze begeleidt de kinderen (en mij) door de les heen. Ik herken de elementen uit de tijd dat ik zelf nog op de groep stond: het verwelkomen, de ‘warming up’, het energieke gedeelte, het rusten, het afsluiten. Voor kinderen is dit herkenbaar, vertrouwd. Het wisselende thema dat er doorheen geweven wordt sluit aan op hun belevingswereld. Suzanne is al lang voordat ze bij KinderRijk kwam werken hier mee bezig, haar werkwijze sluit schitterend aan bij de vier pedagogische uitgangspunten van de organisatie: plezier, ontwikkeling, fantasie en respect.

Het pleziergedeelte is overduidelijk, vroeger op mijn groep stonden kinderen al te springen van plezier als ‘peuterdans’ werd aangekondigd en dat is een paar jaar later niet anders. ‘Ontwikkeling’ vergt een stukje pedagogische kennis, namelijk de wetenschap dat herhaling goed en fijn is voor kinderen, dat ze gestimuleerd worden in hun motorische ontwikkeling via dans en dat ze taalbegrippen makkelijker oppakken wanneer ze deze volledig kunnen integreren in hun beleving: een grote boom is eentje die op de tenen staat met de armen hoog in de lucht, een klein zaadje ligt als een klein bolletje op de grond. Fantasie komt daar uiteraard ook bij kijken. “Die appel is boos omdat hij niet wil worden opgegeten!” roept Alice vol overtuiging, terwijl ze zelf ook een boos gezicht trekt. Harm vindt het toch meer een sinaasappel.

Het kan en mag: respect. Ook het kindje dat gewoon even een stil kindje willen zijn, zonder takken of appels mag dat zijn. Gewoon meekijken, totdat het misschien vanzelf gaat kriebelen.

Ik heb moeite om een boze, bange of verdrietige appel te zijn, zo moet ik steeds grijnzen om het plezier dat deze peuters hebben. Leuk, dat beleid van ons!

Suzanne heeft een eigen website.