Hoe mooi zou het dan zijn als het maken van een coachplan niet een doel op zich is, maar een middel om echt die pedagogische groei voor elkaar te krijgen die jij voor ogen hebt. Hoe fijn zou het zijn als het schrijven hiervan ook nog eens leuk is, je direct effect merkt op de werkvloer en het ook nog eens meteen zorgt voor pedagogische groei?

‘Maar ik heb nauwelijks tot geen tijd en energie om een goed coachplan te maken.’

Geen tijd?
Man, man, man, wat heb jij het druk. Het kost heel wat vliegwerk om tijd ‘vrij te maken’ om te coachen, laat staan om de coachplannen te maken. Je hebt het gevoel dat dit even tussendoor moet gebeuren. Het is dan heel logisch dat we deze ‘extra taak’ naar achteren verschuiven in ons prioriteiten lijstje. Toch wil ik je uitdagen om anders te denken. Want we hebben allemaal even veel tijd. Natuurlijk kun je meer of minder werken hebben in dezelfde tijd. Maar het gaat erom wat jij belangrijk vindt en energie geeft om te doen. Grote kans dat het maken van een coachplan je dit niet geeft. Het is dus de kunst om het belangrijk te maken.

Het coachplan, is dit nou zo belangrijk?
Als het een doel op zich is, om bijvoorbeeld aan de GGD te laten zien dat we aan de kwaliteit werken, dan is het niet belangrijk. Maar als we het als een middel zien om pedagogische groei voor elkaar te krijgen, dan wel. Via het coachplan kun je mooi inzichtelijk maken waar je met zijn alle naar toe wil. Het zorgt ervoor dat we niet random en ad hoc aan de pedagogische groei werken, maar dat we vanuit een basis aan de slag gaan.

Het is ontzettend fijn om te zien en te voelen dat er vooruitgang geboekt wordt. Dat kun je zien in het coachplan. Het zorgt voor die motivatie en zelfvertrouwen die zo belangrijk is voor pedagogische groei. Je wilt waarschijnlijk niets anders dan kwaliteiten, talenten en vaardigheden uit iemand halen, die er eigenlijk al inzitten en iemand pedagogisch zien groeien. Het maken van een coachplan is hier een heel mooi middel voor.

Een coachplan voor pedagogische groei?
Hoe zorg je er dan voor dat het coachplan per direct een middel is voor pedagogische groei? Het is simpeler dan je denkt. Het begint bij jou. Laat de pm’er zien en voelen dat jij enorme drive hebt om de allerbeste pedagogische coaching te bieden, die er voor zorgt dat de pm’er er baat bij heeft. Een pm’er (en jij, en de kinderen trouwens ook) doet wat jij doet. Het goede voorbeeld doet volgen.  Laat je hart spreken, laat ze voelen en zien waarom jij doet wat jij doet. Dat kun je aanwakkeren door in jezelf af te vragen:

‘Hoe ziet voor mij de ideale pedagogische coaching eruit?’

Dat is ook de eerste vraag die gesteld wordt in de week van de pedagogisch coach eind maart. Vanuit deze vraag kun je voelen en voor je zien hoe het er voor jou ideaal uit ziet. Het coachplan is dan een middel om daar samen met de vraag de pm’er te komen. Zij voelen op hun beurt dat jij zo enorm intrinsiek gemotiveerd bent, dat het ook hun interne vlammetje raakt.

Natuurlijk ben je er dan nog niet, maar het is wel het begin om te zorgen dat het coachplan een middel wordt om pedagogisch te groeien. Je zet zo de eerste stap om te zorgen dat het coachplan direct een middel is voor pedagogische groei. Een coachplan wat werkt, hoe mooi is dat.

Bekijk hier de vorige blog van Sanne over pedagogische coaching