Dat wil zeggen, wanneer een baby erg veel huilt wanneer het geen aandacht krijgt en direct stopt wanneer je aan komt lopen of wanneer een groter kind zich geen vijf minuten zelf kan vermaken. Aanhankelijkheid in de vorm van liefde en knuffels is natuurlijk reuze fijn! “Die kinderen krijgen thuis vast heel veel aandacht”, zei ik vaak. Ik had me altijd voorgenomen dat wanneer ík moeder zou worden ik mijn baby’tje veel weg zou leggen om dit te voorkomen.

Zowel voor mijn kindje als voor mijzelf zou dat beter zijn, want op een gegeven moment moet je hem/haar toch ook naar de crèche brengen en moet hij/zij het zonder mij redden. Daarnaast wil je ook gewoon een keer rustig met een boek kunnen zitten of een avondje lekker uit eten gaan met elkaar.

‘Nu ben ik 7 weken moeder en sta ik met een mond vol tanden’

“Zullen we afspreken dat we Noud niet bij elk dingetje oppakken”, zei mijn vriend gisteravond. In mezelf moest ik lachen. Na al mijn ervaring wist ik precies hoe ik het zelf wel en vooral níét ging doen als moeder. Ik wist altijd wat het beste was voor een kind. Sommige zeiden wel eens: “Jajaja, jij met je pedagogische gelul…” Nu ben ik 7 weken moeder en sta ik met een mond vol tanden. Zodra Noud wakker is neem ik hem op schoot en laat hem het eerste uur niet meer los. ‘s Avonds ligt hij gezellig naast mij op de bank. Slapen doet hij in het ledikantje naast mijn bed. Ja… ik ben zo’n moeder die de hele dag met haar kind bezig is. Die blik, die kun je toch niet negeren? Noud vindt liggen in de box dan ook helemaal niets! Ik moet er wel voor waken, voordat ik straks écht niets meer kan doen.

Wanneer ik Noud in de box leg begint hij na een paar seconden te huilen. Zodra ik aan kom lopen spuugt hij zijn speentje uit en begint hij letterlijk hardop te lachen. Zolang wij bij hem zijn is het goed. Voor nu is dat natuurlijk heel fijn! Vooral dat moment wanneer Noud wakker wordt, mijn stem hoort, en er een glimlach van oor tot oor verschijnt. Dan ben je toch meteen verkocht?!

Over ruim een maand moet ik weer aan het werk. Ik vind het fijn om weer iets te doen en onder de mensen te zijn, maar Noud weg moeten brengen vind ik vreselijk! Het liefste stop ik hem in een doosje in mijn broekzak en draag hem altijd veilig bij me. Nu heb ik het geluk dat Noud op mijn eigen locatie zit. Als er écht iets is ben ik dichtbij. Voor moeders die hun kind moeten brengen en dan naar hun eigen werk moeten zal het nóg veel spannender zijn. Ik ken de meiden bij wie ik Noud zal achterlaten en weet dat hij in goede handen is. De dagen dat hij naar oma gaat zal hij al helemaal niets te kort komen.

‘Ik kijk uit naar de tijd dat ik weer werken mag, al is het in deze bijzondere periode extra spannend!’

Wat collega’s en moeders mij altijd zeiden is wel meer dan bevestigd. Je eigen kind is toch anders dan een kind van een ander. Toen ik zwanger was dacht ik: “Ik heb zoveel ervaring, dat doe ik wel eventjes!” Hoe vaak ik niet met mijn vinger onder Noud zijn neus heb gevoeld of hij nog ademde…

Wel is het super fijn dat ik al veel ervaring heb. Flesjes maken en geven, geluiden herkennen, luiers verschonen: ik heb het allemaal al zo vaak mogen doen! Mijn vriend heeft ook een keer Noud zijn luier verschoond, maar deed deze verkeerd om aan, haha. Het liefste doe ik alles zelf. Dan weet ik zeker dat het goed gaat. De nachten doe ik ook alleen. Wanneer papa het doet, slaap ik toch niet verder! Ik zie graag wat er allemaal gebeurt en zal pas weer slapen wanneer Noud veilig in zijn bedje ligt.

Ik kijk uit naar de tijd dat ik weer werken mag, al is het in deze bijzondere periode extra spannend! Het is te hopen dat wij niets oplopen, het idee dat zo’n klein mannetje het virus op zal lopen is verschrikkelijk. Ik heb zin om alle lieve kinderen weer te zien en lekker met ze op avontuur te gaan! Want echte moddertaarten bakken of experimenteren met scheerschuim, dat doet mijn kleine Noud nog niet!