Mijn oma was dementerend en kon al jaren niet lopen, niet goed horen en niet goed zien. Wat was ze eenzaam deze laatste jaren. Ik vond het heel fijn veel bij haar te zijn en dacht terug aan alle fijne herinneringen. De laatste jaren waren ook de leuke herinneringen opgeborgen in een laatje, wat gelukkig die week weer helemaal was opengegaan.
Pas het laatste jaar wist ze ook niet meer goed wie ik was en dacht ze vaak dat ik iemand van de verpleging was. Ik vond dat heel moeilijk en kon het jammer genoeg niet opbrengen om vaker te gaan dan ik ging. Ik vergat ook bijna een beetje hoe belangrijk oma voor mij was geweest. Nu ging ik dus weer, na enige twijfel of ik zou gaan. Gelukkig spoorde mijn man me aan te gaan en daar ben ik hem dankbaar voor. En het bijzondere is dat ze voor het eerst sinds lange tijd weer wist wie ik was en ik eventjes mijn oude oma terug heb gezien.
Bij mijn oma Miep en opa Maup (en zo heette ze echt) zijn vond ik heerlijk! Ik was oma’s mooierdje en grote rijkdom. Ik heb me bij haar ook altijd, bijzonder genoeg, de mooiste gevoeld en haar liefde voor mij (en van mij naar haar) was vanzelfsprekend en absoluut onvoorwaardelijk. Hoe heerlijk is dat en hoe waardevol!
‘Een kind hoeft maar één zo iemand te hebben en dat maakt een wereld van verschil’
Ik werd veel en gedurende lange tijd intensief gepest toen ik jong was en mijn jeugd was mede daardoor niet altijd even makkelijk. Ik voelde me doorgaans niet mooi en ik was niet altijd even gelukkig. Bij mijn oma was het juist altijd fijn, voelde ik me altijd geliefd en prettig.
Nu ik ouder ben realiseer ik me wat een draagkracht mijn oma voor mij was. Hoe helpend in mijn soms zo lastige jeugd. Ik had gelukkig meerdere fijne liefdevolle mensen om me heen, maar de kracht was onmisbaar. Een kind hoeft maar één zo iemand te hebben en dat maakt een wereld van verschil. Wie was zo’n speciaal persoon voor jou als kind? En, ben jij zo’n persoon voor iemand?