De mantel van Sint is een verschoten velours gordijn. De mijter is van karton. Het pak van Piet is ooit nieuw geweest maar de rek is er uit. De broek moet met een touwtje omhooggehouden worden. De muts, echter, is prachtig! Twee jaar geleden door een handige moeder gemaakt. Ik ben dol op handige moeders. Zelf kan ik nog geen draad door een naald krijgen. Dat heeft niet alleen te maken met de zwakke visus die nu eenmaal bij deze leeftijd hoort, maar veel meer met mijn onhandigheid. Als alles zit zoals het zitten moet, lopen wij het lokaal in.

‘Terug in onze klas zeggen we dat ze nou maar eens op zoek moeten gaan naar Hanneke en Marion.’

Plotseling is de stilte oorverdovend. Iedereen verstart in zijn bewegingen. Valentijn, voor de gelegenheid uitgedost in een bruidsjurk, roze pumps en engelenvleugeltjes vliegt de poppenhoek in, struikelend over de pumps. ‘Dag, lieve kindjes, waar zijn jullie juffies?’, vraagt Sinterklaas. Ze kijken verbaasd om zich heen. Ja, waar zijn de juffen? ‘Die zullen zo wel komen’, veronderstelt Piet.

Sint en Piet gaan er gezellig bij zitten. Al gauw omringd door de kinderen. De kinderen zonder juf! Met volle overgave en ernstige gezichtjes brengen ze het ene na het andere lied ten gehore. Valentijn bekijkt het vanuit de poppenhoek. Zijn rode koppie steekt fel af tegen het wit van de trouwjurk. Hij komt alleen maar even uit zijn schuilplaats om de pepernoten in ontvangst te nemen.

We gaan daarna ook op visite bij de andere kinderen. Ook daar die stilte, de verwondering.

Terug in onze klas zeggen we dat ze nou maar eens op zoek moeten gaan naar Hanneke en Marion. Ze rennen voor ons uit. Wij blijven achter. Terwijl wij ons ontdoen van de pakken zien wij hoe ze naar ons zoeken: onder de tafels, in het halletje om ons ineens te ontdekken midden in het lokaal.

‘Sinterklaas is geweest!’, roepen ze enthousiast. Jammer dat wij er niet bij waren!