Veel aandacht was er dit weekend voor de forse kritiek die Felix Rottenberg, de voorzitter van de Brancheorganisatie Kinderopvang, uitte in het programma Op1. Volgens hem loopt de samenwerking met scholen in veel gevallen helemaal niet soepel. Veel scholen trekken hun eigen plan, zijn niet of nauwelijks in overleg met ouders of de opvang, en waren in de meivakantie niet of nauwelijks bereikbaar.

Vervolgens ontplofte Rinda den Besten, voorzitter van de PO-raad. Tegen de verslaggever van het AD verklaarde ze dat ze zich op de meeste scholen ‘het snot voor de ogen hebben gewerkt’ om alles voor elkaar te krijgen en dat in 90 procent van de gevallen er goede afspraken liggen met de buitenschoolse opvang. Stichting Voor Werkende Ouders trekt ook aan de bel. Directeur Marjet Winsemius kreeg vele telefoontjes van verontruste ouders. Hun kinderen gaan op verschillende dagen naar school, er is toch halve dag opvang, de aansluiting tussen school en bso is niet geregeld…

‘De frustratie lijkt nu tot een kookpunt te komen’

Als ik mijn eigen netwerk hoor en ook de vele reacties op Facebook lees, is de frustratie over de samenwerking met het onderwijs behoorlijk hoog. Voordat de coronacrisis losbarstte, waren er al veel geluiden over de ‘dominantie’ of ‘arrogantie’ van het onderwijs. Maar nu lijkt de frustratie wel tot een kookpunt te komen. Ik moet zeggen dat ik ook enorm verbaasd was over het interview met een schooldirecteur die ijzerenheinig vast hield aan het opengaan voor halve dagen. Haar motivatie: de taak van school is het verzorgen van onderwijs en met halve dagen was het voor haar beter te regelen. Hoe ouders en bso’s het moeten regelen, is hun verantwoordelijkheid. Ik was echt reuze verbaasd over dit navelstaren. Alsof je als school geen enkele maatschappelijke verantwoordelijkheid hebt. Dat het je geen bal kan schelen dat ouders nu alsnog niet kunnen werken omdat ze de hele dag van hort naar her moeten rennen, stuit me enorm tegen de borst.

Op onze Facebook regent het verhalen van managers en pm’ers die noodgedwongen zelf de ouders maar benaderen en zich in alle bochten wringen om het toch op een of andere manier voor elkaar te krijgen. Kortom, het plaatje dat Rinda den Besten schetst, herken ik niet.

Het is belangrijk dat er een goede samenwerking is tussen scholen en kinderopvang. Ze zijn namelijk echt op elkaar aangewezen in belang van de kinderen en hun ouders. Het is een verstandshuwelijk waar de liefde nog wat moet gaan groeien geloof ik. Een stevige ruzie kan de lucht ook weer doen klaren (denk ik hoopvol). En ik troost me maar met de gedachte dat het op veel plaatsen wel goed gaat en de verantwoordelijkheid gedeeld wordt. Het positieve belonen en het negatieve negeren. Misschien gaat deze opvoedtip ook in dit geval werken.