Mijn passie voor het werk in de kinderopvang komt vooral voort uit mijn streven naar rechtsgelijkheid voor mannen en vrouwen, mijn streven naar een andere samenleving waar we het er nu eens openlijk over hebben hoe we eerlijk delen; een èchte participatiemaatschappij dus!

Heel wat blogs hadden het thema emancipatie en gingen over de economische afhankelijkheid van vrouwen. Dat net deze week dit thema weer prominent in het nieuws is door de uitspraken van Yves Leterme van de OESO heeft natuurlijk mijn belangstelling. Maar ik loop niet warm voor de conclusie dat meer economische groei uitblijft doordat vrouwen deeltijdwerken. Ik denk niet dat er één vrouw is die hierdoor aan het denken gezet wordt over de keuzes die ze maakt. Economische groei klinkt als een ver-van-mijn-bed-show; het blijft abstract.

‘Waar ligt het aan dat Nederlandse meiden nog steeds halsstarrig blijven geloven dat hun toekomst verzekerd is door te trouwen? En niet door een goede baan te vinden en te houden?!’

Het onderliggende probleem dat op de loer ligt, is het grote risico dat vrouwen lopen op armoede. Sinds 2004 zijn vrouwen in Nederland hoger opgeleid dan mannen. Vrouwen kunnen ook elke baan krijgen waar ze de capaciteiten voor hebben. Wat dat betreft geloof ik niet meer in het glazen plafond! Maar dat betekent nog niet dat het in Nederland allemaal goed geregeld is. De grote verschillen ontstaan pas als er kinderen komen en daar sluiten we massaal onze ogen voor. Vrouwen stoppen met werken of gaan minder werken; ze worden economisch afhankelijk van hun partner, terwijl het huwelijk geen levensverzekering is. De bakken van de gemeentelijke sociale dienst zitten vol met gescheiden vrouwen met kinderen. Velen goed opgeleid, maar met te weinig werkervaring; hoe graag ze ook aan ’t werk willen, het lukt niet (meer).

Op 14 maart kwam het bericht naar buiten dat het aantal kinderen dat in een gezin opgroeit dat van een bijstandsuitkering moet rondkomen tussen 2009 en 2012 met meer dan tien procent is gestegen. Is wel eens onderzocht wat de samenhang is tussen deze stijging en de stijging van het aantal echtscheidingen?

In de vorige eeuw was er de campagne Een slimme meid is op haar toekomst voorbereid. Waar ligt het aan dat Nederlandse meiden nog steeds halsstarrig blijven geloven dat hun toekomst verzekerd is door te trouwen? En niet door een goede baan te vinden (en te houden!) waardoor ze economisch onafhankelijk zijn? Ondanks cijfers die het tegendeel bewijzen, houden we in Nederland met zijn allen heel graag de mythe van het levenslange huwelijk in stand; een van de laatste taboes in onze samenleving. Als de OESO nou eens een onderzoek deed naar de effecten van deeltijdwerk op vrouwen in Nederland (en niet te vergeten hun kinderen)… wie weet zou de uitkomst daarvan als wake-up-call kunnen gelden? Geen enkele moeder wil immers het risico lopen dat haar kinderen in armoede opgroeien.

En vervolgens zouden we allemaal mee moeten in de verandering. Ik citeer Joyce Brekelmans: ‘Zolang personen, bedrijven en overheden het krijgen van kinderen als een vrouwenaangelegenheid blijven behandelen zal er weinig veranderen. Het is onrealistisch om vrouwen te verwijten dat ze niet economisch zelfstandig zijn terwijl we mannen niet afrekenen op hun minieme zorginspanningen, de overheid op hun bezuinigingen op de kinderopvang, of bedrijven op zwangerschapsdiscriminatie.’

Zou ik het nog meemaken? In ieder geval niet meer als directeur in de kinderopvang, maar ik blijf me ervoor inzetten!