Als kinderopvangorganisatie hebben we een uniek pad gekozen. Althans, ik ken nog geen organisatie voor kinderopvang die werkt vanuit de principes van Asset Based Community Development. Sterker; ken of ben je, (actief voor) zo’n organisatie, neem dan contact op! Dan kunnen we samen optrekken en leren. Daarover gaat deze blog. Het is namelijk niet niks; ouders niet meer alleen als klant zien, maar ook als makers van hun buurt. De buurt waarin onze kinderopvanglocatie staat. Hoe kunnen we niet alleen een producent-consument-relatie onderhouden, maar komen tot partnerschap, als makers van de buurt?
Dat kan door te doen en te leren. Ik zal mezelf eens losweken van het abstracte en wat voorbeelden geven. ABCD is in de kern heel simpel; je werkt aan het mogelijk maken van ontmoetingen tussen mensen. Nou, laten wij daar nou net plekken voor hebben! Op onze locaties praten onze pedagogisch medewerkers dagelijks met ouders over tal van onderwerpen. Ook over wat er in de samenleving speelt. Over hoe de energieprijzen mensen in hun portemonnee raken. Over dat steeds meer mensen, uit overtuiging, tweedehands kleren voor hun kinderen kopen. Omdat het duurzaam is.
Mini-community
In ABCD-termen zijn dit ‘haakjes’; zaken waar ‘energie op zit’, waarop mensen aangaan. Dan kun je een ouder vragen of ze het leuk zou vinden om een tweedehandskledingmarkt te organiseren op onze locatie. Natuurlijk! En ze vraagt er direct een aantal andere ouders bij. Zo ontstaat een mini-community. Tijdens de kledingmarkt ontstaan weer allerlei nieuwe contacten. Van het een komt namelijk het ander; iedere activiteit leidt weer tot een nieuw initiatief. Zo werken we aan gemeenschapskracht door onze locatie beschikbaar te stellen. En ervaren de ouders onze locatie als een krachtbron in hun buurt. En zo zijn er tal van voorbeelden.
‘Goede voorbeelden maken enthousiast en enthousiasme is besmettelijk’
Deze haakjes herkennen is iets wat je moet leren. Om erop in te kunnen spelen en deze initiatieven ruimte te bieden als ze aan het ontkiemen zijn. Daarnaast moet je er samen van leren. Door georganiseerd uit te wisselen. Want niet iedereen staat direct in de ABCD-stand. Maar goede voorbeelden maken enthousiast en enthousiasme is besmettelijk. Want vragen en twijfels zijn er voldoende. Wat helpt dit mij nou in mijn werk? Waarom zou ik dit doen, het gaat toch al jaren goed zoals we het doen? Ouders zitten hier toch helemaal niet op te wachten, die willen gewoon opvang? Is dat werken vanuit ABCD eigenlijk verplicht? Begrijpelijke vragen die het samen leren en delen zo belangrijk maken.
‘Ik zal een weg vinden…’
Vorige week kreeg ik naar aanleiding van mijn vorige blog een reactie van een collega. Ze was er erg blij mee. De Latijnse woorden Aut Viam Inveniam Aut Faciam kwamen bij haar op: ‘Ik zal een weg vinden of hem zelf banen!’ Dat is de spijker op zijn kop. Dat is het proces waar we in zitten. En van die ‘ik’ wil ik een ‘wij’ maken. Zodat we dit als organisatie, pedagogisch medewerkers, ondersteunend personeel en management, samen doen. We willen alles wat er al is sterker maken en laten groeien. Bij kinderen, maar ook in de buurt! Mijn collega deelde nog een idee én een droom. Het idee was om Broodjes-ABCD te organiseren, eerst voor collega’s. Om samen te eten én uit te wisselen. De droom? Samen met ouders een grote ABCD-picknick organiseren. Voor ontmoeting, verbinding en om ideeën die er leven te ontdekken en versterken. Hebben jullie enig idee hoe groot de glimlach was waarmee ik aan het einde van mijn werkdag de auto instapte?
