Is het jullie ook zo opgevallen dat het daarin nauwelijks over ‘samenleven’ ging? Laat staan over het ‘samen’ in samenleving. Best bijzonder toch? Zeker omdat lokale overheden en uitvoerende organisaties het er wel over eens zijn dat het niet langer kan zoals het nu gaat. Maatschappelijke vraagstukken kunnen niet langer aangepakt worden door professionele organisaties die kortstondige projecten draaien, zonder dat de mensen die het betreft er een serieuze rol in krijgen. Als de externe professionals dan weg zijn, en dat gebeurt altijd, dan is de situatie snel weer terug bij af. We moeten toe naar een situatie met eigenaarschap en zeggenschap voor mensen zelf en dienende organisaties en overheden. We moeten energie stoppen in het samenleven. Want dat gaat niet vanzelf. Ik verbaas me er echt over dat het hier niet over is gegaan of gaat.

Relatie met ouders

De conclusie is dat het aan onszelf is. Dat biedt ruimte om te ontdekken, te verbinden en versterken. Dat doen we op onze locaties, vanuit ABCD. We ontdekken, verbinden en mobiliseren wat er is, binnen onze organisatie en in de omgeving rondom onze kinderopvanglocaties. Binnenkort bundelen we allerlei voorbeelden van waar dat toe leidt in een (werk)boekje. Het nu volgende voorbeeld laat feilloos zien dat dat ABCD vooral een andere manier is om naar je relatie met ouders te kijken.

Ouders in gesprek

Het speelt zich af op onze locatie Sam&siepie. Verschillende ouders volgen daar een taaltraining, via Vluchtelingenwerk en ROC. Die training is altijd van 9 tot 12 uur. Ouders kunnen hun kinderen dan net op tijd op de opvang krijgen, maar niet op tijd aanwezig zijn bij de training. Daarnaast moeten ze ook weer eerder weg. Zo missen ze niet alleen de nodige lesstof, maar halen zo ook niet het aanwezigheidspercentage dat nodig is om te kunnen slagen. En ze moeten slagen, anders kunnen ze geen status krijgen. Om maar op tijd te komen, moeten ze hun kinderen naar andere opvanglocaties brengen. Waardoor ze uit hun eigen omgeving worden weggehaald. Tijdens een Jeugd- en gezinsbijeenkomst op Sam&siepie raken twee ouders hierover met elkaar in gesprek.

“Oh zit jouw kind ook op de Haagenpoort school? Waar woon jij dan? Oh ja, ik heb je weleens zien lopen daar. Ik weet nog niet zo goed hoe ik het straks allemaal moet gaan doen met ophalen en brengen. Ik heb namelijk ook een kindje dat over een halfjaar naar peuterspelen gaat. Hoe doe jij dat dan?”
“Nou, ik breng altijd eerst de oudste naar school, en fiets dan door naar peuterspelen. Dat past net, maar als je wilt kunnen we het ook splitsen als het een keertje niet uitkomt. Dan breng ik de twee oudsten naar school en kan jij je peuter wegbrengen naar peuterspelen.”

Bewustwording

Vanuit dit contact ontstond er een nieuw netwerk waarbinnen ouders elkaar nu ook om hulp vragen rondom andere thema’s en situaties, als dat eens nodig is. Ze hebben bij elkaar bereidheid gevonden en weten elkaar nu te vinden. Daarom zijn informele momenten, buiten de opvang om, zo belangrijk. Want daar leren ouders elkaar echt kennen. Als je, als pm’er en organisatie, je ervan bewust bent dat deze netwerken, deze communities, zich kunnen vormen op jouw locatie, dan ontstaan contacten en leren ouders wat ze elkaar te bieden hebben. Dit gesprekje kon alleen maar plaatsvinden doordat ouders elkaar konden ontmoeten. Daar hebben we die Jeugd- en gezinsbijeenkomsten voor. En zo is vanuit de ontstane gemeenschapskracht een systeemprobleem getackeld.