Op het kinderdagverblijf waar ik werk, huilt een driejarig meisje vol overgave. Ik neem haar in mijn armen en wanneer zij is uitgehuild, vraag ik haar wat er is. “Ik heb geen vleugels”. Omdat ik niet weet waarom die informatie haar juist vandaag overstuur maakt, wacht ik nog even met een reactie. “Jeroen zegt dat ik daarom geen elfje ben en dat ik nooit zal leren vliegen.” Samen zitten we in stilte om die verdrietige informatie te verwerken. “Weet je”, zeg ik, “vroeger wilde ik zeemeermin worden”.

Ik denk terug aan mijn kindertijd, ik zit voor de televisie en zie grote zwart-witte dieren voorbijzwemmen. Het zijn de meest mooie wezens die ik ooit heb gezien en ter plekke besluit ik: later word ik zeemeermin. Ik ben acht jaar en ik heb geen idee hoe je je carrière als zeemeermin begint, dus haal ik maar alle mogelijke zwemdiploma’s en zit ik uren vergeefs in bad om net als de hoofdrolspeelster in ‘Splash’ een zeemeerminnenstaart te krijgen.

Ik denk terug aan de keer dat mijn vader ons trakteerde op een uitje naar het dolfinarium. Voor het eerst zie ik orka’s in het echt. Ze zijn groot, snel, sterk en slim. Ik leer dat ze flink wat kilometer per dag kunnen zwemmen. Mijn vader, van beroep wiskundeleraar en altijd wel in voor een sommetje, en ik besluiten om uit te rekenen hoe groot het bassin is. Het blijkt heel erg klein te zijn, zeker in vergelijking met wat ze in het wild als territorium hebben. Als ik doorheb dat ik dit ook de orka aandoe, kan ik niks anders dan huilen. Terwijl we naar de auto teruglopen, hoor ik mijn vader tegen mijn moeder fluisteren: “ik dacht dat ze het leuk zou vinden.”

“Ik ben nooit een zeemeermin geworden, maar ik heb wel heel goed leren zwemmen”

Om mij op te beuren belooft mijn moeder dat ik een paar dagen zeemeermin mag zijn. Ze is druk in de weer met de naaimachine en ik verheug mij erop om mijn zwart-witte vrienden te zien, dit keer in het wild. Terwijl ik een pirouette voor de spiegel draai met mijn zeemeerminnenoutfit aan, bedenk ik dat de staart vast echt word, als ik het water inga, mijn moeder verricht wel vaker wonderen. We zijn al even op het carnavalsfeestje en ik heb mijn pakje trots laten zien aan iedereen. “Wanneer gaan we nou naar de oceaan?” vraag ik mijn moeder. “Ik wil zo graag mijn staart testen!” Mijn moeder lacht, maar wanneer ze mijn blik ziet, houdt ze even plotseling op als ze begon. Ze draait zich naar haar vriendinnen toe en ik loop weg, ik hoor hen samen hard lachen. Die avond heb ik mijn pakje en mijn verlangen om zeemeermin te worden in de hoek van mijn kamer gesmeten en nooit meer opgepakt.

“Ik ben nooit een zeemeermin geworden, maar ik heb wel heel goed leren zwemmen”, zeg ik tegen het meisje terwijl ik mijn herinneringen wegdruk. “Misschien zal jij nooit een elfje zijn, maar kan je toch op andere manieren de lucht in.” Samen bedenken we op welke wijzen ze dat zou kunnen doen.

Volkomen onverwacht overleed enkele weken later de moeder van een vriendin. Enigszins clichématig realiseerde ik mij dat het leven nu is en dat, als ik iets wil, het zelf moet doen. Een gedachte kwam abrupt naar boven: ik wil orka’s in het wild zien. Ik schrok er van. Het zou betekenen dat ik een oceaan zou moeten overvliegen voor een kinderlijk verlangen. Absurd. Of toch niet? Ik denk aan de ogen van het meisje die naarmate ons gesprek vorderde, veranderde van verdrietig, naar hoopvol, naar blij, naar vervuld. Wat zou de wereld er anders uitzien als meer mensen hun kinderlijke verlangens -en de verlangens van hun kinderen- serieus zouden nemen. Ik kan niks anders doen dan een ticket boeken naar Vancouver Island: eindelijk ga ik orka’s in het wild zien!

Dit is de eerste blog van Crystal Hassell, pedagogisch medewerker. Crystal zal ons in haar komende blogs meenemen naar ontmoetingen, gesprekken en bijzondere gebeurtenissen met kinderen op haar groep.