Twaalf collega’s gaan de audits doen en zij moeten in totaal 21 vestigingen/afdelingen bezoeken. De twaalf zijn afkomstig van het hoofdkantoor, de kinderdagopvang en de buitenschoolse opvang. Zij worden opgedeeld in teams van twee en het is niet de bedoeling dat zij binnen hun eigen werksoort audits uitvoeren. Hoe professioneel of goed bedoeld ook, het is onvermijdelijk dat je door een gekleurde bril kijkt naar vestigingen en collega’s waar je goed bekend mee bent. Koffie en Excel in de aanslag: wie kunnen er op dezelfde dagen? Van welke werksoort zijn zij afkomstig? Binnen welke werksoort kunnen zij dus wel of niet gaan auditen? Hoe verdelen we de boel een beetje eerlijk qua hoeveelheid en reisafstand?
‘Hoewel we uiteraard allemaal hopen dat alles een dikke tien krijgt, is het stiekem ook een leuk detective spel’
Na wat gepuzzel lacht een mooi schemaatje mij toe. Overmorgen tijdens het auditoverleg mag men zich er nog eens over buigen, kunnen de teams telefoonnummers met elkaar uitwisselen en afspraken gaan maken met de vestigingen of afdelingen waar ze aan gekoppeld zijn.
Hoewel we uiteraard allemaal hopen dat alles een dikke tien krijgt, is het stiekem ook een leuk detective spel. Kunnen we iets vinden dat verbeterd kan worden? Hoe kunnen we ons nóg beter voorbereiden op de externe audit die in het najaar op het programma staat?
Puzzelen, detective spelen… niet alleen de kinderen hebben een spelelement in hun dagelijkse dingen. Terwijl het zonnetje door het grauwe wolkendek doorbreekt en mijn kantoortje in schijnt dwalen mijn gedachten af naar de provo’s en de kabouterbeweging, die het principe van ‘de spelende mens’ met liefde adopteerden. Het idee, dat er een wezenlijk spelelement vooraf gaat en aanwezig is in alles wat we doen. Het is mooi, om dat af en toe te realiseren, dat wij als volwassenen spelenderwijs onze serieuze taken doen.
Het boek ‘Homo Ludens’ (de spelende mens) van cultuurhistoricus Johan Huizinga, is volledig online te vinden in de Digitale Bibliotheek voor de Nederlandse Letteren >>
