'Dat snappen ze nog niet', wordt vaak gezegd als het gaat om baby's. Maar is dat zo? Uit onderzoek blijkt dat baby's meer meekrijgen dan we denken. Hoe zit dat precies en hoe kun je hier op inspelen? We praten erover met Claudine Dietz, klinisch psycholoog en Infant Mental Health specialist van OuderKindLijn.

De schapen blaten luidkeels in de weide naast 't Hooibergje in Schaijk. In de verte klinkt een haan. De zon staat hoog aan de lucht en de agrarische kinderopvangorganisatie in Noord-Brabant wordt omlijst door een weids, glooiend landschap met uitgestrekte weilanden en maïsvelden. 'Ze zijn wat luidruchtig omdat ze denken dat mijn vader ze komt voeren', vertelt Annemiek van Maren lachend, terwijl ze het beveiligde hek van de dagopvang opent. De schapen, bedoelt ze. Annemiek is, samen met haar zus Martje, eigenaar van 't Hooibergje.

Als je langer in de kinderopvang werkt, zijn er zoveel kinderen 'door je handen' gegaan. Elk kind met een eigen verhaal. Van sommige kinderen blijft het verhaal nog lang in je hoofd hangen. Misschien vraag je je af: wat zou er van dit kind geworden zijn? Hebben we het wel goed gedaan? In dit nummer: het verhaal van Lucie (niet haar echte naam).

Zomaar een willekeurige dinsdagmiddag op een bso. De kinderen spelen trefbal op het veldje. Stijn wordt geraakt door Said en hij is af. Toch blijft Stijn staan en hij beweert dat de bal hem niet heeft geraakt. De andere kinderen proberen Stijn van het veld af te duwen en opeens ontstaat er een vechtpartij. Als bso-medewerker kun je van zoiets soms behoorlijk schrikken. Toch kun je zo'n ruzie ook vanuit een positieve kant bekijken.

Op donderdag 9 november is het de Dag van de Uitvinder. Wie wil er nou geen superslimme Willie Wortel of Alfred Einstein zijn? Iets bedenken waar alle mensen op de wereld iets aan hebben of waar iedereen blij van wordt? Dat is toch fantastisch! Uitvinders zijn vaak een beetje verstrooid en zien er meestal niet al te modieus uit. Maar dat kan de pret niet drukken. Wij vieren de Dag van de Uitvinder dit jaar vol plezier!

Pedagogisch professionals Ruben en Joey werken met kinderen van 0 tot 4 jaar. Zulke mannen zijn een zeldzaamheid in de Nederlandse kinderdagopvang. Hoewel zij zich vol enthousiasme inzetten voor een optimale ontwikkeling van kinderen, deinzen ouders soms terug als ze horen dat er een man op de baby- of peutergroep staat.

'Hoi! Ik ben Sandra en ik kom Mila ophalen.' Voor me staat een vrouw van rond de dertig, van het spontane type. 'Ik ben de vriendin van Tom, haar vader.' Zie ik haar nu licht blozen? Dit is onze eerste kennismaking en ik zie de bui meteen al hangen.

In de eerste essentiële jaren van een mensenleven horen kinderen thuis in kleine groepen met weinig prikkels. Vanuit dat ideaal heeft Barbara Gerlach ruim twintig jaar geleden antroposofische kinderopvang Het bonte Huis in Haarlem opgericht. 'Zo moet kinderopvang eruit zien.'

De casus In mijn mailbox krijg ik een linkje van een video. De link komt van de peuterspeelzaal en ze hebben het opruimmoment gefilmd. Ik zie een medewerker die hard aan het werk is om de kinderen betrokken te houden bij het opruimen. 'Nee, Tim, we gaan nu opruimen. Leg maar bij de andere auto's. Noor! Kom, opruimen. We gaan zo naar buiten.' Ik zie hoe zestien peuters door elkaar dwarrelen. Er gebeurt veel, behalve samen opruimen. De vraag van de medewerkers is hoe ze de kinderen kunnen laten opruimen. Nu duurt het vaak te lang en uiteindelijk doen ze het zelf, omdat dat sneller is.

Misschien ken je dit boek al, het stond namelijk in 2017 al in de Prentenboek Top 10 van De Nationale Voorleesdagen. En nu heeft Harmen van Straaten voor dit prentenboek een Gouden Boek gekregen.