Ze moest wel een drempel over, want ze kende het gezin ook privé. Toch deed pedagogisch medewerker Anne na lang twijfelen een melding bij Veilig Thuis over een kind op haar groep. Ze vermoedde onveiligheid in het gezin in verband met de moeder. Maar na de melding kreeg Anne geen terugkoppeling van Veilig Thuis en bleef het kind gewoon – met de moeder – naar de opvang komen. Er leek niets veranderd. Waarom zou ze een volgende keer dan nog een melding doen, vroeg ze zich af.

Terugkoppeling

‘Geen terugkoppeling krijgen, dat is niet hoe het zou moeten’, zegt Sanne Leenders beslist. Ze is manager in opleiding bij het team Beleid, Kwaliteit en Ontwikkeling bij Veilig Thuis Rotterdam Rijnmond. ‘Per regio kan onze werkwijze verschillen. Maar een terugkoppeling geven aan de melder is een vaste werkafspraak. Dat gebeurt meestal per mail, soms telefonisch. Wat er hier mis is gegaan weet ik niet, maar laat dit voorval je er alsjeblieft niet van weerhouden om de meldcode te gebruiken en te melden bij Veilig Thuis als je onveiligheid vermoedt. Jonge kinderen zijn hiervan afhankelijk. Daarom is het belangrijk om goed te signaleren en een eventueel onderbuikgevoel bespreekbaar te maken.’

De stappen van de Meldcode

Als je de stappen van de meldcode volgt (zie kader) ga je uiteraard eerst in overleg met een collega en in gesprek met de ouder(s) en het kind. Verandert d situatie niet, of blijven je zorgen overeind, ga dan over tot melden bij Veilig Thuis.

Melden, en dan?

Maar wat gebeurt er ná jouw melding? Eerst kijkt Veilig Thuis over wie de melding gaat, waarover deze gaat en of de betrokkenen al bekend zijn bij Veilig Thuis. Een professional doet de veiligheidsbeoordeling. Zijn er feiten die op onveiligheid wijzen of gaat het om iemands mening? Welke vervolgstappen zijn mogelijk? Zijn er signalen van directe onveiligheid, bijvoorbeeld als een kind een uitspraak doet die doet denken aan lichamelijke onveiligheid of seksueel misbruik?

Veilige situatie

Veilig Thuis kijkt wat er nodig is om toe te werken naar een veilige situatie. ‘Vaak zetten we in op hulpverlening, bijvoorbeeld via wijkteams of buurtteams. Zo geven we mensen de kans om zelf met hun problemen aan de slag te gaan.’ Helpt dat onvoldoende, of blijkt vanuit de veiligheidsbeoordeling dat er meer nodig is dan enkel inzet van hulpverlening? Dan blijft Veilig Thuis zelf betrokken. Meestal zet de organisatie eerst Voorwaarden & Vervolg in. ‘Dat betekent dat we samen met de betrokkenen voorwaarden stellen om de onveiligheid voor de kinderen te verminderen. Bijvoorbeeld dat ouders geen ruzie meer maken waar de kinderen bij zijn. Het is vervolgens aan de betrokkenen om samen met de hulpverlening veiligheidsafspraken te maken. De bedoeling is om naast ouders te staan. Samen bekijk je wat er nodig is en hoe je dat kan bereiken.’

Anderhalf jaar monitoren

Daarna monitort Veilig Thuis nog anderhalf jaar om de gestelde voorwaarden te toetsen. Is de onveiligheid afgenomen, gelijk gebleven of toegenomen? Heel soms stelt Veilig thuis een onderzoek in, bijvoorbeeld als betrokkenen onvoldoende openheid geven. Sanne: ‘We benaderen hierbij andere partijen voor meer informatie. Bij lichamelijk letsel van een kind kan dat bijvoorbeeld een huisarts zijn. Zo weten we wat er speelt en wat er nodig is.’

Uitlaatklep

Als je een melding hebt gedaan, word je niet altijd op de hoogte gehouden van alle stappen van de hulpverlening. Dat is vanwege de privacy van de betrokkenen. Maar weet dat er vaak van alles op de achtergrond gebeurt wat je niet ziet, zegt Sanne Leenders. Dit kan ook het geval zijn bij de melding van pedagogisch medewerker Anne. Daarbij kan het even duren voor de situatie is opgelost. Wil je weten hoe het gaat, vraag het dan eens bij ouders zelf na, adviseert ze. ‘Dat hoeft niet tot een onprettige reactie te leiden. Soms kun je een fijne uitlaatklep voor ouders zijn. Bovendien kiezen ze zelf wat ze met je delen.’ Tot slot benadrukt Sanne: ‘Neem liever te veel contact op met Veilig Thuis dan te weinig. Bij vragen en twijfel mag je altijd vrijblijvend advies vragen. Blijf dat doen om je eigen onderbuikgevoel te duiden.’