Ze zijn zo veerkrachtig uit de covidperiode gekomen, het is een genot om te zien wat er de afgelopen maanden allemaal op de groepen gebeurt. Hoe iedere professional weer een eigen accent legt vanuit de kennis, kunde en ervaring die hij of zij elke dag inbrengt. De strekking van de speech zal zeker zijn dat de managers en ik dankbaar onze handen dichtknijpen met onze teams. En dat we er met z’n allen hard aan blijven werken om de positieve lijn zo te houden. Eigenlijk hetzelfde als eerdere jaren. En dat voelt fijn in het kader van alle rampverhalen over personeelstekorten en sluitingen in de media. Hoewel ook wij harder dan voorheen moeten zoeken naar personeel, kijken we vol vertrouwen uit naar een nieuw stelsel in 2025.

Nu weet ik dat veel mensen zich altijd afvragen waarom ik maar roep dat alles geweldig gaat. Het is wellicht iets van een self-fulfilling prophecy. Als je uitgaat van het positieve komt dat meer naar voren. Ik zie ook best vaak beren op de weg, maar vind het een sport om daar langs te slalommen. Maar ook ik zie de laatste tijd niet alleen de zon schijnen. Ik merk dat kinderen de wereld veel minder positief zijn gaan zien. Een heftige oorlog vlakbij en het nieuws over stijgende prijzen, meer armoede, een energiecrisis en klimaatveranderingen komt bij hen binnen. Het stemt me treurig dat hoewel volwassenen weer richting het toch wel ‘oude normaal’ zijn gegaan, er voor kinderen een realiteit ontstaan is die zij vaak niet in een ander perspectief kunnen of willen plaatsen. Kunnen, omdat ze te jong zijn voor de context van vroeger of voor COVID-19. Willen, omdat het hun toekomst betreft en ze nog vol vuur zitten en bijna automatisch voor onrecht op de bres springen. Dat is niets nieuws, want al eeuwenlang bijna een taak van de nieuwe generatie. En gelukkig weten we, zo leerde ik van Beatrice de Graaf, ook al eeuwenlang als samenleving oplossingen te vinden voor alle problemen, crisissen en epidemieën. Maar toch word ik geraakt door het gevoel dat de kinderen in Nederland niet langer meer die onbezorgde, meest gelukkige kinderen van de wereld zijn. En juist het geluk van kinderen is mijn drijfveer om in de kinderopvang te werken.

Dus nu worstel ik een beetje met mijn speech, want wil geen domper zijn op een welverdiend feestje. Ik kom er niet goed uit en denk dat ik maar deze column deel op ons intranet. En op het feest ‘gewoon’ mijn enthousiaste positieve zelf meeneem. En dan mijn zorgen in de week erna verwerk in goede voornemens, zoals iedereen. En hopelijk heeft heel Nederland en iedereen daarbuiten heel fijne feestdagen en gaan we als samenleving vanuit dat gevoel fijn verder. Iets met wishfull thinking en self-fulfilling prophecy. Dat wens ik ons allen nog het meest toe!