De vragen van de jury beantwoorden en ons presenteren naar aanleiding van de filmbeelden zouden we met z’n vieren gaan doen. Met een dergelijk groot team vond ik dat dit moest kunnen. Eén pedagogisch medewerkster, Lotte was vanuit het team gekozen, een  ikzelf had een PM-er (Caroline) gekozen. De reden was dat zij al 27 jaar werkzaam is, de assistente manager (Kyonne) en ikzelf.

Wat was het druk op de weg naar Amsterdam. We hadden de tijd om eens goed bij te praten, waar zo´n autorit al goed voor kan zijn. We waren op tijd en tijdens de lunch spraken we onze “tactiek” door. We kwamen niet verder dan; we zouden elkaar helpen als iemand even stil viel. De volgende stap was op zoek naar het gebouw. Wat we zagen was een gigantisch gebouw. Zeker in vergelijking met de gebouwen van de kinderopvang, kinderopvang heeft veel meer de uitstraling waar kinderen zich thuis voelen. In dit gebouw zouden kinderen verdwalen. Wij ook bijna, want we liepen de verkeerde kant op en in de parkeergarage ging er een alarm af. Nadat we uitgelachen waren -kwam ook door de zenuwen- kregen we bij d e ontvangstbalie een pasje. Niet lang wachten en we werden ontvangen door de jury in een betrekkelijk kleine ruimte (ondanks het enorme gebouw, dat viel toch wel een beetje tegen).

We bekeken de film, zo herkenbaar voor ons. De jury vuurden de vragen op ons af. Er werd specifiek een naam genoemd, dus echt helpen was er niet bij. Maar dat was ook niet nodig. Lotte, Caroline en Kyonne konden overal antwoord op geven. Stiekem zat ik daar met trots te genieten. Ik hoefde niet zoveel te zeggen.
Voordat we het in de gaten hadden was de tijd al voorbij. We hadden best nog meer willen vertellen.

Op de terugweg vonden we dat we het niet slecht hadden gedaan, of hadden we ….of….? Dat is altijd achteraf, maar dit was toch echt het laatste gedeelte om ons te presenteren. Nu moesten we zeker een maand wachten. Wat kan een maand lang duren zeg!