Sinds een paar jaar komt mijn hoogbejaarde vader, hij is inmiddels 88, tijdens de nationale voorleesdagen een boek voorlezen. Een echte oude opa: het spreekt de kinderen enorm aan. Er hangt ook altijd een foto van hem op het prikbord. Alle kinderen weten dat hij hun voorleesopa is .
Natuurlijk zou hij ook deze keer weer komen. We zijn intussen verhuisd naar een andere locatie helemaal aan de andere kant van het dorp maar dat was allemaal geen punt: hij zou wel met de auto komen. Wij hadden allemaal iets moois voor opa gemaakt en er was iets lekkers want het is tenslotte feest als opa komt en bovendien gaat het boek ook over een feest.
‘Semih liet nog even weten dat zijn vader de auto wel zou kunnen maken. Goed te weten!’
Er stond al een comfortabele stoel op hem te wachten. We waren er helemaal klaar voor. Echter, opa kwam niet opdagen. Ik werd al een beetje zenuwachtig want mijn vader is een man van de klok. Zelfs mijn collega vond het raar, dus besloot ik hem maar hem te bellen. Toen ik mijn mobiel pakte zag ik dat ik 3 voicemail berichten had. Ik werd bang. Er was iets gebeurd met hem of met mijn moeder. Met trillende knieën luisterde ik naar de voicemail berichten en slaakte een zucht van verlichting. De auto wilde niet starten en het weer was te slecht om met de fiets te komen. Ach ja, die auto…… ook al hoog bejaard.
Wij riepen de kinderen bij elkaar en vertelden waarom opa niet kon komen. Semih liet nog even weten dat zijn vader de auto wel zou kunnen maken. Goed te weten! Waar wat nu? We zijn niet voor een gat te vangen en besloten daarom een voorleesoma ten tonele te voeren. Ik sloeg een bontje om mijn nek, zette een raar hoedje op mijn hoofd en een bril met een frivool vlindermontuur op mijn neus. De bureaustoel diende als rollator.
‘O, kijk daar komt de voorleesoma!’ riep collega enthousiast. De kinderen waren ineens helemaal stil. Ze staarden me aan of ze mij nooit eerder hadden gezien en luisterden met open monden naar het verhaal. Toen ik vroeg of ze wisten wie ik was zeiden ze: “Voorleesoma!” Niemand die zich afvroeg waar juffrouw Marion gebleven was. Ik was nog steeds een voorleesoma toen de ouders binnenkwamen. Pepijn begon er meteen over: ‘De auto van opa Aart was kapot, maar gelukkig kwam er toen een voorleesoma!’
Zo inwisselbaar ben je als juf!
