Ik ben een heel saai type. Ik ben al jaren met dezelfde man in hetzelfde huis en al heel lang peuterleidster op dezelfde speelzaal! Honderden kinderen heb ik in mijn groep gehad. Hun ouders, (over)grootouders, tantes, ooms, broertjes en zusjes: ik heb ze allemaal gekend. Als ik door het dorp loop zeg ik voortdurend iedereen gedag. Mijn man vindt dat niet altijd leuk maar hij berust in zijn lot. Hij weet dat het er bij hoort. Bij het “bekend” zijn.De afgelopen jaren komen er regelmatig kinderen van kinderen op de groep.De dochter van Marianne was de eerste. Toen zij met haar dochter op de drempel stond riep ze verrast (of was het verbaasd?): “Juffrouw Marion, u bent er nog!”Ik had geen idee uit welke peuter deze struise vrouw getransformeerd was.“Marianne P..”Ineens wist ik het weer. Een groot gezin, waarvan alle kinderen bij mij in de groep gezeten hebben. Ooit. Ik haalde meteen de fotoalbums uit de kast tevoorschijn en vond haar, op een verbleekte kleurenfoto, spelend in de zandbak, haar zusjes en haar broertjes.De volgende keer kwam de moeder van toen, die nu oma was (.Zag ik er ook zo oud uit?) Maar al pratend over toen werd zij ook weer gewoon de moeder van toen! Ook Willem is het kind van een kind van toen. En ook hij bracht een oma en een overoma mee. En foto’s! Willem was geen makkelijk jongetje en ik heb veel gesprekken met zijn moeder gevoerd. Wij hebben daardoor een hechte band gekregen. Gedurende de tijd dat Willem in mijn groep zat heeft zijn moeder mij altijd “Juffrouw Marion” genoemd. Dat was zo vertrouwd……Over twee jaar komt ze weer terug met het broertje of zusje van Willem. Wij kijken er beiden naar uit! Het is heel bijzonder om de peuters van toen terug te zien. Het voelt van beide kanten meteen heel vertrouwd. Zij hebben een apart plekje in mijn hart!