Een heerlijk rustige ochtend. De zon schijnt, er staat nauwelijks wind en de lucht is strakblauw. We hebben maar 13 kinderen en er wordt volop in de zandbak gespeeld. Ineens is daar een ontzettende knal. Sommige kinderen kijken even verschrikt op maar bespeuren bij ons geen paniek dus spelen ze gewoon weer verder. Hebben nog geen weet van terroristische aanslagen! Sem schrikt wel heel erg. Hij verschiet van kleur en klautert meteen uit de zandbak regelrecht bij mij op schoot.

“Wat ben je geschrokken hè Sem!” zeg ik.
“Boem!”
“Ja, dat was een vliegtuig, dat veel te hard vloog!” Ik laat de technische uiteenzetting, die ik zelf nauwelijks snap, maar gewoon voor wat het is.
“Viegtuig. Boem!”
” Maar nu is het over hoor!”
” Boem weg?”
” Ja hoor het is nu voorbij.”
” Viegtuig weg, Turkij!” Sem is net terug van een vakantie in Turkije.
” Het vliegtuig is nu in Turkije!” Als er zo hard gevlogen wordt moet dat haalbaar zijn!

” Boem weg, klaar,” zegt hij nog maar eens. Ik knik. Hij laat zich van mijn schoot glijden en gaat weer spelen.Na een paar minuten komt’ie terug:” Viegtuig weg boem Turkij!” Hij zoekt het luchtruim af en ontdekt een streep . “Daar! Boem!”
“Ja lieverd, dat is een streep van het vliegtuig, dat veel te hard vloog!”
“Boem!”
” Ja, boem maar die is nu in Turkije!”
“Boem klaar!”

Gerustgesteld gaat’ie weer weg. Onderweg naar de zandbak komt’ie David tegen die een hele emmer zand over hem leeg wil gooien. Ik kan Sem nog net op tijd wegtrekken. Er komt slechts een klein beetje zand op zijn hoofdje terecht.
” O jee toch, ging net goed!” Sem heeft er nauwelijks weet van dat’ie zojuist aan een zanddouche is ontkomen.
“Boem!” zegt ‘ie en hij loopt weer verder. Hij zal nog ettelijke keren terugkomen en eindeloos het hele verhaal van de boem herhalen. Als zijn moeder hem komt halen horen wij hem zeggen: ” Boem!”
Moeder veronderstelt dat hij gevallen is en wij doen het verhaal uit de doeken.
Hij staat er bij met wijdopen oren en vat het geheel nog even samen:
” Viegtuig, boem, weg, Turkij!”