Marjanka komt voor het eerst bij ons spelen. Ze komt uit een ander deel van het land en is hier pas komen wonen . Op het moment dat zij aan de hand van haar moeder dapper ons lokaal binnenstapt heb ik het gevoel haar eerder gezien te hebben. Ook bij haar moeder heb ik dat. De moeder heet Yentl. Mijn hersenen draaien op volle toeren. Yentl P.

Jaren terug is het. Ik zie het klasje van toen ineens glashelder voor me. De gevelkachel, de rood/wit geblokte halve gordijntjes, de stoeltjes met de rode poten,de clown op het raam, het winkeltje met de zware bakelieten telefoon, dat nog van mijn oma was geweest. De kinderen:Raoul, Sonja, de drie Elines, Yentl, Wouter, Leendert-Jan.

Als Yentl mij de ingevulde machtigingskaart voor de automatische incasso teruggeeft weet ik dat mijn déja-vu gevoel helemaal goed is geweest. Het is inderdaad Yentl P. Het creatieve, rustige meisje, dat 25 jaar geleden in mijn groep zat!

Ze is zelf nog verraster dan ik als ik haar dat vertel. Ze is kort na haar vierde verjaardag verhuisd en nu weer terug. Ze kan zich weinig herinneren van toen, alleen haar vriendje en buurjongetje Wouter herinnert ze zich nog goed. Wouter, die nu een zoontje heeft, dat naast ons in het klasje zit!

Yentl is helemaal enthousiast en gaat meteen haar ouders bellen, die 25 jaar geleden goed omgingen met de ouders van Wouter. Een paar dagen later ontmoeten de opa’s en oma’s elkaar op het schoolplein als zij hun kleinkinderen komen halen. Jaren om bij te praten……
Ik herken de vader van Yentl meteen. De zwarte baard van toen is grijs, op de neus een bril, maar onmiskenbaar Bram P.

We lachen naar elkaar:” Nog steeds dezelfde!” zegt hij.
Weet hij veel van mijn brillen, die overal rondzweven(in de auto, op de T.V, naast mijn bed), van mijn grijze haren, door de kapper zo mooi gecamoufleerd, om nog maar te zwijgen over mijn krakkemikkige knie!
“Dank je, Bram. Jij mag blijven!”